DSCF0081

Dzieje bajeczne Polski 205

Leszek pozostawił syna Leszka trzeciego jako następcę godnego siebie, który w końcu pozostawił swym następcą jedynego prawego syna, Pompiliusza, naturalnych zaś synów dwudziestu oddał pod jego zwierzchność, podzieliwszy za tycia między nich ziemie.

Sprawiedliwie i z umiarkowaniem, zwycięsko i szczęśliwie panował u Polaków przez długie lata Leszek drugi, a przeżywszy długą starość, dokonał żywota w sędziwym wieku. Niektórzy podają, że ów Leszek w bitwie z Karolem¹, synem Karola Wielkiego, został zwyciężony i zginął.

U Marcina Gallika² znajduję o nim mianowicie następującą notatkę: „W roku 805 cesarz Karol wysłał syna swego Karola do Polski, który wyniszczywszy wszystko, księcia owej ziemi Lecha zabił, skąd powróciwszy do ojca znalazł go w lesie Wosseg³, gdzie oddawał się łowom“. Z czego wniosek taki, że Polacy i przedtem, i teraz prowadzili wojny z cesarzami i królami, lecz w jakim czasie, w jakim porządku, z jakim powodzeniem i pod czyją wodzą nie wiemy z powodu braku zabytków pisanych i pisarzy, których wówczas Polacy jako poganie zupełnie nie posiadali, [Obojętne jednak], czy Leszek zginął śmiercią gwałtowną, czy też naturalną, pozostawił jako dziedzica jedynego syna swego imieniem Leszko trzeci, który dla zasług i czynów ojca uznany został za godnego tronu ojcowskiego. Żadnej z ojcowskich cnót nie posiadał w mniejszym stopniu, wielka sława dzielności i chwała u swoich i obcych pozwalały mniemać, że przewyższał jeszcze męstwo i zasługi ojca. Prowadząc liczne wojny z narodami sąsiednimi rozsławił bohaterskimi czynami imię i znaczenie swego rodu. Niektóre niepewne prowincje Królestwa Polskiego utrzymał swą przezornością i dzielnością wojenną, podobnie jak i pragnących odmian utrzymał w wierności tłumiąc każdą próbę buntu, a niektóre po raz pierwszy przyłączył do swego państwa. [Gdy] Węgrzy, których wtedy nękali napadami Grecy i Italczycy, wzywali go kilka-kroć gorącymi prośbami i szczodrymi darami do prowadzenia wojny, rozproszył

[podzięki częstym zwycięstwom legiony italskie i greckie i siłą swoją i rycerzy, jak

^1

a __

1

Karol II Łysy, król frankoński, zm. w 877 r.

2

n ² Zob. przyp. 2 na s. 164. Chodzi tu o wiadomość pochodzącą od Einharda, Annales pod r. 805. Szczegó-analizę tego ustępu dał Semkowicz w Rozbiorze, s. 72.

3

⁸ Nazwa lokalna na pograniczu Lotaryngii.