DSC06403 (2)

Jest tedy — pisze J. Kmita — zdanie ,, / v i*->■ ■* wj ^uiwiciu^uną

hipotezą psychologiczną, pozwalającą twierdzić o danej osobie „a”, że gdy znajdzie się ona w sytuacji scharakteryzowanej przez predykat S(x), to doznając uczucia strachu objawi symptomy (obserwowalne!) scharakteryzowane prze2 predykat T(x). Krócej: stwierdzając że «S(x) możemy przewidzieć, że T(x). Tak więc w odniesieniu do przeprowadzonego tu rozumowania cłotyczącego osoby „a” przewidywanie ma następującą budowę logiczną (ibidem, s. 131):

S(fl)A[S(u)-U (a)] A[17(a)-* T(u)]- T(a),

albo:

[S(a) - t/(a)] A [17(a) -> T(u)] -> [S(a) - T(a)].

Okres warunkowy: ,,S(a)->7\a)” ma charakter syntetyczny (zakładamy, że termin jednostkowy „a” jest terminem pierwotnym orąz, że każdy obiekt indywidualny wyposażony jest w termin tego typu). Wobec tego koniunkcja (oznaczona symbolem Z_v): ,,[S(a)->U(a)] A[U(a)-+T(a)]” nie jest zdaniem analitycznym, gdyż wynikający z niej logicznie okres warunkowy:„S(fl)-+7’(a)” też musiałby być zdaniem analitycznym, a tak nie jest. Zatem jeden ze składników koniunkcji Z_v nie jest zdaniem analitycznym. Dalej J. Kmita (ibidem, s. 132) zauważa, iż:

1)    z samego Z_v nie wynika logicznie T(a),

2)    gdyby w koniunkcji Z_v wstawić w miejsce predykatu U(x) jakiś inny, nierównoznaczny z nim predykat U'(x), to otrzymało by się zdanie Z_v>. Gdyby okazało się, że z tegoż Z_v< wynika Z_v to w świetle powyższych danych należałoby uznać, że to nie predykat U(x) ale co najwyżej predykat U\x) stanowi niezbędne ogniwo w przewidywaniu z S(a) tego, że T(a). Nie