DSCF5080 (3)

suinrciiia:

...Ach! nie dla mnie szczęście!

Nie dla mnie już zamęście!

Boża nade mną kara,    B|    * J

Ściga mnie nocna mara...    |J?    W ra

talne

Tragizm losu „pani“ ■— tak obcy czułym roztkliwieniom dum i sie-    |w    wątł¹

lanek sentymentalnych — ujawnia się już w natychmiastowej reakcji    rj    P^ier

i sumienia, które poczyna ją niepokoić od razu po zbrodni:    -    1    poci

tzW

Pani zapomnieć trudno,    Ek    filo'

Nie wygnać z myśli grzechu    fcą    gól

Zawsze na sercu nudno,    naA

Nigdy na ustach śmiechu,    my

Nigdy snu na źrenicy!    |3    _w

||||:    za;

Wyratować ją może tylko „szczera skrucha", do czego daremnie wzywa pustelnik. Bo „pani“ — to typ zbrodniarki, }ctóra nie rozumie głosu su- Bk mienia; to typ krańcowo odmienny od szablonu cnotliwych, sentymen-    y.    ^

talnych heroin z dum i powieści rycerskich; to typ namiętnej, lekkomyślnej kobiety, która stara się ten głos zagłuszyć i za cenę wieczności pro-    |_w

wadzi targ o powodzenie swych doczesnych zamiarów. Zaślepiona, nie    :?*

widzi, że traci w ten sposób jedyny środek ratunku, i głucha na wyrzuty sumienia, niepomna przestróg pustelnika, brnie w grzechu coraz dalej, zbliżając się nieuchronnie ku katastrofie. Wydaje jej się, że stoi u wrót    ' J»' ,    «

odbudowanego szczęścia, gdy woła do braci męża:    i

_1_li_I_