DSCN0678

KONYERSACIAJ DEMANDOJ

Kio estis Homero?

Kiam vivis juna pastisto ?

Kie li pastis sian safaron ?

Kion li tranćis iun tagon?

Kion li boris en gi kaj eltiris el gi?

Kiun ^li invitis goje?

Kiucele li invitis ilin?

ću liaj kamaradoj admiris lin?

Kion iii diris?

Kion faris la pastisteto ?

Kien iris la junaj pastistoj el Pamaso ?

Pri kio iii demandis la respektindajn sagulojn ?

Kion respondis la saguloj post longa medito ?

Kial tia muziko estus neebla lau ilia opinio?

Kia |i eslus, se gi estus ebla?

Kieł revenis la pastistoj al sia safaro?

Kiun iii ree mokis?

Kia li restis kaj kion li faris senhalte?

Kiun li invitadis sencese al ludo?

Kio okazis fine?

Kion iii ebgis siavice el la boritaj kanoj?

Kio naskigis tiamaniere?

Ću la arta muziko ćesigis la kanton de 1’birdoj ?

Kion gi ne mutigis?

Kieł longe vivos la arta muziko?

Ću Esperanto povas detrui la naciajn lingvojn?

Por kies bono gi vivos?

Kio estis prof. Cart?

Kun kio li komparis en sia fabelo la artan lingyon Esperanto? Kun kiu li komparis la kreinton de ći tiu lingvo?

Kun kio prof. Cart komparas la grekajn sagulojn ?

Ću la komparoj estas gustaj ?

TROCHĘ HISTORII JĘZYKA ESPERANTO

(dokończenie)

Całkiem nowy okres w historii esperanta zaczął się pierwszym międzynarodowym kongresem w r. 1905 w mieście francuskim Boulogne-sur-Mer (Bulonjo-apud-Maro), gdzie zebrało się około 700 esperantystów z wszystkich krajów Europy. Wielki entuzjazm panował wśród wszystkich uczestników kongresu. Długotrwałymi hucznymi oklaskami przyjęto Dra Zamenhofa, gdy ukazał się na scenie wraz z członkami prezydium. Otwierając kongres, Zamenhof wygłosił swoje pierwsze przemówienie przed wielonarodowym audytorium:

„Pozdrawiam was, drodzy współideowcy, bracia i siostry z wielkiej światowej rodziny, którzy przybyliście z krajów bliskich i dalekich, z najróżniejszych państw świata, aby po bratersku uścisnąć sobie wzajemnie ręce w imię wielkiej idei, która wszystkich nas łączy... Święty jest dla nas dzień dzisiejszy. Skromne jest nasze zebranie..., lecz w powietrzu naszej sali unoszą się tajemne dźwięki, dźwięki bardzo ciche, prawie niedosłyszalne dla ucha, lecz wyczuwalne dla każdego czułego serca: są to dźwięki czegoś wielkiego, co się teraz rodzi“.

Po tym pierwszym kongresie esperanto zaczęło szybko rozwijać się w całym świecie. Założono kilka towarzystw, nawet w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej i Japonii, ukazały się w wielkiej ilości podręczniki i słowniki w różnych językach, szybko wyrosła literatura. Lecz nowe niebezpieczeństwo czyhało na sprawę języka esperanto. W roku 1907 został zwołany do Paryża ważny międzynarodowy naukowy komitet celem definitywnego przyjęcia międzynarodowego języka, gdzie L. de Beaufront, pełnomocny reprezentant Dra Zamenhofa, całkiem niespodziewanie, zamiast występować w obronie esperanta, przedstawił komitetowi pod pseudonimem „ido“ swój własny twór, który faktycznie był tylko jakimś zreformowanym esperantem. Ma się rozumieć, komitet przyjął i polecił tę nową kreację, do której przeszło wielu esperantystów i esperanckich towarzystw. Lecz większość pozostała wierna esperantu.

Wkrótce ruch esperancki wyręczył się także z tej rany i kontynuował swój stały i niezmordowany marsz naprzód aż do roku 1914, kiedy rozszalała się pierwsza krwawa wojna światowa, która bez-

- -A *■'* % I-' : ''^{: 1}    ■