DSCN2492 (2)

139

Pdiróiw dóbr osobistych i prywatności a kształtowanie wizerunku Policji

głęboko ingerować w różne dziedziny życia zarówno poszczególnych obywateli, jak i całego społeczeństwa. Jest rzeczą oczywistą, że niezależnie od państwa, policja w państwie demokratycznym musi działać zgodnie z prawem -przestrzegając zarówno jego litery, jak i ducha. Nie ulega też wątpliwości, że każdy funkcjonariusz policji powinien znać przepisy: Kodeksu karnego, Kodeksu postępowania karnego, Kodeksu karnego skarbowego, Kodeksu wykroczeń, Kodeksu postępowania administracyjnego, jak również - a może nawet w pierwszym rzędzie - ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji¹ oraz wydane w oparciu o jej treść rozporządzenia wykonawcze. Nie wolno jednak zapominać, że dla obywatela ważne jest także przyswojenie sobie przez funkcjonariuszy treści ustaw: z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej² i z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych³. Wspomniane ustawy służą zabezpieczeniu interesów obywateli. Praca Policji jest także przedmiotem zainteresowania środków społecznego przekazu, które z natury rzeczy będą starały się podkreślić, wynaleźć i wyszukać nie dodatnie strony służby policjantów, ale wskazać braki, niedociągnięcia i usterki. Dlatego też praktycznie wszyscy policjanci, a w szczególności ci z nich, na których spoczywa obowiązek kontaktowania się z dziennikarzami, powinni zapoznać się z ustawą z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe⁴, poznać prawa i obowiązki dziennikarzy, jak również swoje obowiązki wobec środków społecznego przekazu.

Służbę swoją policjant powinien wykonywać zgodnie z zasadami Etyki Zawodowej Policjanta⁵. Jasną jest rzeczą, że normy etyki zawodowej, w tym także te, które zostały ujęte w formę kodeksową, nie mogą pozostawać w niezgodności z przepisami prawa. Taka sytuacja powinna mieć charakter wyjątków’⁰. Standardy wyższe niż te, które statuuje prawo powinny być kreowane przez normy etyczne, w tym zwłaszcza te, które dotyczą zawodów publicznego zaufania. Z pewnymi wahaniami, wynikającymi ze specyfiki ich służby, z faktu, że wielu z nich nie legitymuje się wyższym wykształceniem, a także z tego, że

•    T.jł Dł U. 2007, Nr 43, poz. 270.

1 Dz. U. 2001, Nr 112. poz. 1198, zm. 2002. Nr 153. poz. 1271. 2004. Nr 240. poz. 2407; 2005. Nr 64. poz. 565; 2005. Nr 132. poz. 1110.

' Tą. Dz U. 2002, Nr 101, poz. 926. zm.: 2002. Nr 153, poz. 1271; 2004. Nr 25. poz. 219: Nr 33, poz. 285; 2006. Nr 104. pen. 706 i 711.

•    Dz. U. 1984. Nr5. poz. 24. zm.: 1988, Nr 41, poz. 324; 1989. Nr34. poz. 187; 1990. Nr 29, poz. 173; 1991. Nr 100, poz. 442; 1996. Nr 114, poz. 542; 1997, Nr 121 poz. 770; 1997. Nr 88. poz. 554; 1999. Nr90, poz. 999; 2001. Nr 112. poz. 1198:2002. Nr 153, poz. 1271:2004. Nr 111. poz. 1181; 2005. Nr 39. poz. 377.

•    Zasady Ir stanowią załącznik do zarządzenia nr 805 Komendanta Głównego Policji z31 grudnia 2003 r.. Dziennik Urzędowy Komendy Głównej Policji 2004, Nr 1, poz. 3. Niestety zasady lo mogą budzić (i budzą) rozmaite wątpliwości, głównie dlatego, że wydają się zbyt ogólnikowe, a ponadto - powtarzają szereg obowiązków wyraźnie sformułowanych w rozmaitych przepisach prawa. To główna - ale nic wyłącza bolączka kodeksów etyki zawodowej, w tym w szczególności - licznych kodeksów etyki zawodów prawniczych 1 urzędniczych.

•    O stosunku prawa do moralności por. Z. Ziembiński, Zarys aąprfnfcil etyki. Poz-nań-Toruń 1994, s. 106-111; lenie, ńkrbfd konstytucyjne. Zarys proktemstyki. Warszawa 1993. passim, tenże. Opopnominm pozytywizmu oraz prano natury. Poznań 1993, passim.