DSCN6979

I bladość śmierci lice wyniosłe okrywa.

Ta jedna myśl tysiączne urodziła myśli; Straszna cierpienia potęga,

Umysł je rozwija — kryśli,

Z niedowiarstwa marą sprzęga...

O niedowiarstwo! Ty piekieł pochodnią Niszczysz mgłę marzeń i blask urojenia złoty. Gdzież cnota?... nie ma cnoty!...

I zbrodnia nie jest zbrodnią.

Na niepewnej ważysz szali Wzniosłe uczucia w człowieku...

Już wszyscy tak myśleli — i wszyscy wołali, Jest to chorobą czasu! — jest to duchem wieku! Ta ciemność była tylko przepowiednią słońca.

IX

Wolności widzim anioła,

Wolności powstał obrońca.

Podnieście wybladłe czoła!

Dalej do steru okrętu!

Dalej! na morskie głębinie!

Rzućmy się w odmęt — z odmętu Może niejeden wypłynie!

Podobni do nurków tłumu,

Co do morskiej toną fali,

Wśród wirów kręceni szumu,

Już ich fala w głąb porywa;

Ale niejeden wypływa,

Bliski brzegu lub daleki,

Ten niesie gałąź korali,

Ów w Amfitryt trąbę dzwoni.

Lecz niejeden zniknie w toni,

W morzu zostanie na wieki.

Julian Tuwim Atawizm

Dr Józefowi Reinholdowi w Grafenbergu

jakby dziś jakiś Bździuś — po cecorskim, powiedzmy,

Żółkiewskim,

Po krwikości hetmańskiej żółtodziób i ptaszek

niebieski —

Słowiczek, po sępich naddziadach potomek prakrotny,

lekkoduch,

Słowiczek, pijane hrabiątko, dziwaczy w salonie ogrodu.

I że też ten rozkaz posępny, skarlały przez wieki do

świstu,

Dziś jeszcze mnie z domu wypędza — do niego, do niego,

do niego!

Już wiem: to do skały Kaukazu przybity mój praszczur

ognisty

Odezwał się we mnie, jak wtedy — iw ogród wyciągnął

nędznego.

I oto z gałęzi — na ramię mi skoczył śpiewaczek,

I dzióbkiem ku sercu. No, dobrze, niech weźmie, niech

dziobie!

Maleńcy my, ptaszku, tej sprawy ognistej wznawiacze! O, męko! O, szczęście! Znów sęp w prometejskiej

wątrobie!