DSCN7028 (2)

Dosyć odkrywa, jak wzmianka o panie O Serce jego odbija się dziko. -im »Lepiej byłoby nie słuchać, Orliko!

»Jednak ty kochasz tylko mnie samego?« Tak wrzące, nagłe były słowa jego,

Że między niemi dosyć czasu minie,

Nim na odpowiedź zbierze się dziewczynie: i6s — »Ach! tybyś może mniej uwierzył mowie, »Czy ciebie kocham, niechaj ci to powiek I pocałunek płonącej miłości Złożyła, w ogniu, na usta zazdrości.

— »Orliko, słuchaj: niech go niebo slrzeże, 170 »Kogo postawi piekło między nami!

» Jutro, dziś jeszcze!... Widzisz o! te wieże,

»Widzisz, Orliko, ten bór za wodami ?...

»A czyliż darmo i ja noszę szablę ?

»Jeśli podszepty uwiodą go djable,

173 »Orliko, słuchaj, i Bóg nie ustrzeże!«

I dla uniesień dzikich przyświadczenia W dziewicze usta zionął takie żary,

Jakiemi drzewo wypala dłoń mary,

Kiedy niewierny przeczy jej zjawienia. iso A chociaż ogniem grały jego żyły,

Usta pałały i oczy iskrzyły,

w. 168 na usta zazdfości — na usta, przez które mówiła zazdrość.

w. 178 — 179 Jakiemi drzewo wypala dłoń mary, — Kiedy niewierny przeczy jej zjawienia. — Według wyobrażeń ludu ukraińskiego, mara wobec tego, który nie chce wierzyć w jej istnienie, ażeby go przekonać, dłonią swoją wypala znak na drzewie,

Pozór krwi zimnej w głosie swoim chowa,

I te do pierwszych dodał jeszcze słowa: i »Takie, jak czujesz, nie zgasną upałyl im »Niechże się teraz dotknie ich zuchwały!

[ »To pieczęć klątwy na skarbach twej twarzy!

| »A kto je ruszy, piekło go oparzyła [ Nagle się dziwnie zaśmiały puszczyki:

Pieszczone cieniem, stworzenia te rade JM Słyszeć wyroki, co niosą zagładę.

' A strach się w sercu obudził Orliki.

I północ w dzwony zegaru uderzy,

I kochankowie poszli, gdzie sen woła-I I wszystko cicho u drzymiącej wieży,

[iw I wszystko cicho pod zamkiem dokoła;

| Chyba niekiedy puszczyk zachychocze, ,

Że syny piekła, do pustot ochocze,

I To echo zamku drażnią swym tupotem,

To znowu, zęby wyiskrzywszy smocze,

1200 Błądzące ognie udają nad błotem.

7.

| Gwiazdo świetna, wesoła, jak anioł młodości! i Gdy na złotym promieniu wiedziesz z sobą lato,

Jak jej nadzieja, wtedy, spoczywasz w ciemności.

[ Dzisiaj, mglistą jesieni osłoniona szatą, bos Jakże tęsknie opuszczasz niebo Ukrainy,

I Gdzie wszystko jest pięknością niewinnej dziewczyny ^

w. 184 Takie, jak czujesz, nie zgasną upałyl — Słychać tu jakby echo słów Gustawa z IV części Dziadów: »Tak póki żyję, te .iskry nie zgasną |«