DSCN7329 (2)

i KORNEL UJEJSKI WYBÓR POEZJI

Natenczas gwiazdy twej wiary i cnoty,

Jak twego łona ukryte klejnoty,

W obłędzie świecą nam zbawiennym łunem.

I lżej nam jakoś — nie tak boli serce,

¹⁰ Wiedząc, że płomień drży w każdej iskierce; Wiedząc, że łącząc z sobą niebios końce Wszystkie by gwiazdy w środek się zsypały, W jedno by ciało swoje światła zlały I stokroć większe utworzyły słońce.

^ł5 Niebo tak gładkie — jutrzenka się płoni,

Całe powietrze jak skowronek dzwoni; Wybiegnę w pole — świat taki swobodny,

I dusza moja jak w fali kwiat wodny Z taką rozkoszą w niebie się przegląda,

*Źe w nim utonąć, rozpłynąć się żąda.

' Bogdaj-to w siole, na własnym zagonie, Ukochać lud nasz chęciami młodości, Odkrywać perły skryte w jego łonie,

Z znoju mu ścierać podeptane skronie ^2S A karmić ziarnem wiary i miłości!

Wczoraj na łanie, kiedy zboże siałem,

Tę pieśń wieśniakom przy siejbie śpiewałem:

A razem, a z wiarą rzucajmy w głąb ziarno,

A ziarno, gdy czyste, to pójdzie niemamo,

¹⁰ Oj! pójdzie niemamo, choć silny wiatr wionie, Nie na tym, to zejdzie na innym zagonie,

w. 8 W obłędzie fariecą nam zbawiennym łunem — w zagubieniu są iwiennym światłem.

Choć trochę naddzióbią go wrony a kruki,

Plon zbiorą choć nie my, to nasze prawnuki.

Śród siejby od gromu gdy siewacz upadnie,

M Niech sławiąc śmierć swoją do trumny się kładnie; „Do trumny się kładę, a ziarno nie zginie!”

O! miło tak dumać w przedśmiertnej godzinie.

A drugi na miejsce niech jego wystąpi,

Co także siać umie, a trudu nie skąpi.

⁴⁰ Północno a mroźno jesienny wiatr wieje,

Lecz ziemia jak matka swe ziarno ogrzeje,

Oj! grzeje jak matka, w pieluchy otula,

A po niej nieęh wicher tumani i hula;

Pod piersią to ziarno wkorzeni się, wrośnie,

⁴⁵ I trawką, murawką wystrzeli o wiośnie.

A trawka ta będzie pod liściem łopuchu Żyć skryta, a w swojskim wyrabiać się duchu, Wyrabiać się w duchu — a pełzać przy ziemi, Że burza gromami nie znajdzie jej swemi,

⁵⁰ I gniewna, gdy gradem żółć swoją wyrzuci,

To trawki nie dotknie, a łopuch wywróci.

A trawka swobodna rozbuja się w kłosy,

Kłos słońcem pozłocą zbłagane niebiosy, Zbłagane niebiosy zapomną o karze,

⁵⁵ I przyjdą w świątecznych sukmanach żniwiarze, I piersi wolnymi pieśń wielką zanucą I z wozy pełnymi do zagród swych wrócą.

w. 32 naddzióbią go wrony a kruki — por. tytuł opowiadania Żeromskiego Rozdziobią nas kruki, wrony.