DSCN7378 (2)

120 KORNEL UJEJSKI: WYBÓR POEZJI

W PARYŻU

Raz mnie burza młodości zaniosła daleko —

Aż do onego miasta, kędy ponad rzeką Na zapłakanych wierzbach polskie harfy wiszą;

A w ich cieniu harfiarze siedzą i kołyszą ⁵ Głowy w dłoniach wyschniętych. Kiedy zmrok zapadnie, Schodzą się pod zielone szałasy gromadnie Współwygnańcy, ich bracia młodsi choć rówieśni,.

I wołają: „ach, pieśni nam dajcie, ach, pieśni!

Wstańcie wieszcze! i palce rozpuśćcie po lutni,

¹⁰ Źle nam bardzo, strudzeni jesteśmy i smutni.

Słowa wasze, choć losów naszych nie przełamią,

Wżdy niech nam prorokują zbawienie — niech kłamią! Niech głoszą, że ojczyznę niebawem ujrzemy,

Ciesząc się, wybierając się w drogę — pomrzemy!”

^,s Oni nie dali temu odpowiedzi słowu,

Podnieśli tylko oczy łez pełne — i znowu Każdy z nich zakamieniał ku wodzie nachylon...

Nad nimi wre i huczy szalony Babilon.

W PARYŻU

Wiersz datowany: 1855. Pierwodruk w: jw., t. II.

Wiersz wprowadza charakterystyczną dla romantyka paralelę między losami narodu żydowskiego i jego proroków a losami narodu polskiego i jego poetów.

w. 2-3 Nawiązanie do Psalmu 137 (136) z Księgi Psalmów (zob. obj. do wiersza Super flumina Babylonis z Melodii biblijnych).

w. 18 nie odnosi się do historycznego Babilonu, lecz do Wielkiego Babilonu z Apokalipsy św. Jana, symbolu ziemskiej, materialnej, bałwochwalczej potęgi przeciwstawianej przyszłej Świętej Jeruzalem, Królestwu Bożemu.

W CISZY

Słońce się zniża — niebo pogodne I zwierciadlane jak szyby wodne,

A wieczór jak sen spokojny.

Dobry On w górze, dobry i hojny,

⁵ On bez nazwania — co ten świat niski Stroi jak dziecko własne W srebrne obsłony, w szmaragdów błyski, A rankiem w kwiaty jasne.

Dokoła wzgórza zieleniejące,

¹⁰ A w dole łąka — na gładkiej łące Ciemniejsze łóz arabeski.

A wszędzie taki spokój niebieski!

Że mi się zdaje, że tu jest Eden,

Że w miejscu wczoraj stworzonem ¹⁵ Pierwszy żyjący stoję sam jeden Pod szklanym niebios dzwonem.

Sam? sam? sam tylko! — Dusza się zlękła Tego sieroctwa... ot, muszka brzękła!

Ot, ptak poleciał przez liście!

²⁰ Ot, ścieżka czeka na czyjeś przyjście!

A tam na polu ludzie bieleją,

Ot, i dolata ich śpiewka!

A tam po wzgórzu dymy się ścielą,

Ot, chata! ot, cerkiewka!

W CISZY

Pierwodruk pt. Spokój w: «Dziennik Literacki* 1858, nr 93. Różnice w datowaniu: w pierwodruku: Podlipce 1855; Poezje, Lipsk 1866: 1856. w. 11 arabeski — ornamenty oparte na motywie wijącej się gałęzi, w. 13 Eden — biblijny ogród rajski.