DSCN7380 (2)

124 KORNEL UJEJSKI: WYBÓR POEZJI

^1S I ten, kto by mnie zamknął do drewnianej skrzyni, Mnie, com więzów nie nosił — krzywdę mi uczyni. Niech ta ziemia kochana, ta ziemia rodzona Padnie na moje piersi niby rozżalona,

Ona miłującego ciężko nie przytłoczy,

²⁰ Miękka jak dłoń matczyna przyciśnie mi oczy.

Toż tych, co tu zostaną, nie o wiele proszę,

Z świeżo ściętych gałęzi niech uplotą nosze,

I gdy niebo wieczorną oświeci się zorzą,

Niech zwiędłego na liście zielone położą,

³³ I niech mnie niosą w pole stroskani wieśniacy Jak swego towarzysza, co omdlał przy pracy.

Znam ja łąkę w Medyce, znam łąkę przestronną, Gdzie po zimie najpierwej zielono i wonno,

Gdzie wiatry najrzeźwiejsze, najobfitsze rosy,

³⁰ Gdzie nieraz w letnie nocy chylą się niebiosy;

Łąka-to wspólnych użyć, łąka-to gromadzka;

Tam duchów świętych ofiar odbywa się schadzka,

Bo chodzi wieść u ludu, że dawno przed laty Stoczyły tam rozpaczny bój konfederaty,

³⁵ I chodzi wieść prorocza, wieść natchnieniem męska, Że stoczy się tam bitwa ostatnia, zwycięska:

Tam mnie nieście! tam głowę złóżcie pod murawą, Niech ta wielka nadzieja będzie moją sławą;

Mniejsza, czy mnie pogrzebią z lamentem i krzykiem, ⁴⁰ Niech ta wielka nadzieja będzie mym pomnikiem!

Leżeć będę pod trawą udeptaną gładko...

O, ziemio moich pieśni, o ty, moja matko!

w. 34 konfederaty — konfederaci barscy.

Ty, co pociech dla wiernych swych synów nie szczędzisz, Ty od siebie mej duszy tęsknej nie odpędzisz,

⁴⁵ Ty to sprawisz, że ciała czyściejsza pozbyciem,

Będzie jeszcze do czasu żyć dawnym swym życiem.

Więc najprzód na te błonia, gdy słońce zagaśnie,

Wiejscy chłopcy na koniach wybiegną hałaśnie,

Pętami w ręku dzwonią i hukają w głosy...

⁵⁰ Tam na łanie ostatnie sierp dożyna kłosy,

Kobiety pod kopami wieniec plotą pszenny,

Śpiewają: — pieśń, to kąpiel na trud całodzienny,* Najpiękniejsza dziewczyna idzie strojna wieńcem Z makiem w ręku i z takim jak ten mak rumieńcem;

⁵⁵ Przed nią sunie z fantazją kulas, znany grajek,

Wkoło tłum, a nad głową pląsy i krzyk czajek.

I tak idą ze śpiewem przez błoń, przez pastwisko —

Tu już chłopcy błyszczące zażegli ognisko,

Ze śmiechem, z jakąś zmową stoją przy nim w kupie —

⁴⁰ Ot i figiel — na konia, co spokojnie chrupie,

Porwali i wsadzili grajka — ten się miota,

Lecz go wnet ułagadza ogólna ochota.

Brząknął w struny — ku sobie biegną jasne twarze,

Ręka chwyta za rękę, i już wszyscy w parze —

⁴⁵ Grzmi taniec! w białej chmurze — bo się mgła rozścielaj Od kościółka dzwon głosi, że jutro niedziela —

A tu w piersiach, co rzadko rozpiera wesele,

Proroczo dzwonią serca — na wieczną niedzielę!

Coraz raźniejszym tańcem po mym grobie depczą,

⁷⁰ A do ucha miłosne słowa sobie szepczą,

Z miłością po tej ziemi każdy wzrok się toczy...

A gdy to dziać się będzie — ja otworzę oczy!

Znowu kiedyś w to miejsce, gdzie ja w grobie leżę,

Lud pośród ciemnej nocy na wiecę się zbierze.

⁷⁵ Po niebie rozpostarły się czarne chmurzyska,