DSCN7381 (2)

126 KORNEL UJEJSKI: WYBÓR POEZJI

Z oddali huk dochodzi głuchy, czasem błyska,

W powietrzu cisza wielka, duszno — będzie burza!

A tu w ciemnościach błoni często się wynurza Po kilka, kilkanaście postaci a białych:

** To lud schodzi się z wiosek w koszulach niecałych, Głodny, jeśli pogardził bydlęciem dziś zdechłem.

Nie jeden ośmielony swym grobowym czechłem, Wmieszał się w ten tłum biały, dawniej jemu nierad, Teraz ze szkoły grobu wstały konfederat.

** Zwiększa się rzesza chłopów; w środku tego tłumu Stoją starce, posągi powagi, rozumu —

Rzekli: Zwołaliście nas, czego od nas chcecie?

A młodzi: Wy pytacie? dobrzeż wam na świecie? —

I z nagich, suchych piersi słowa najprzód smętne,

⁵⁰ A potem rwą się krzyki chropawe, namiętne —

I wznoszą się do góry zacismone pięście.

Gołębi na sokołów zmieniło nieszczęście!

Więc starce głos podnieśli — spokojnie i długo Płynie ich święte słowo z ojcowską posługą,

^H Coraz żywiej, płomienniej pierś u ludu dyszy —

Już powaga tych starców nie zdobywa ciszy I okólnych słuchaczy złamały się ramy,

Skoczyły ręce w górę i grzmot: Przysięgamy!

A w odpowiedz błysmęciem spojrzał okiem całem " Bóg synaj ski — a słowo B> stało się ciałem!

Schyliły się w pokorze u woźne ludu dusze...

A gdy id dziać aę będzie — to ja się poruszę!

Na koniec przyjdzie drwiła... oh! czy ona bliska?! Cała a ma wybiegnie tu. aa te pastwiska,

■Tysiące kos zabłyśnie na tej stanożęci.

Policzą się d drobni, wyprostują zgięci!

w. 82 czedtfa — inorń» śmiertelna-

Będzie bój, jako żaden od wieków nie słynie;

Dla trupów miejsca braknie, bliski San krwią płynie, W gołębich dawniej piersiach wre wściekłość tygrysia, ¹¹⁰ Na ustach jedno hasło: Nigdy albo dńsiajl Od dusz ulatujących aż powstaje wiater,

Kto stoi czy upada, każdy z nich bohater;

Dzieci biegną za kuimi, co jeszcze ogniste;

I darzą rozpacznego już artylerzystę;

^1,5 Kobiety myją rannych — a najlepsze szmaty,

Krzyk nad konającymi: To za nasze chaty!

Skończył się bój zwycięski. — Głębokim oddechem Odetchnęli — a potem i z płaczem, i z śmiechem Rzucają się w ramiona, szczęściem wniebowzięci —

¹³⁰ Ci, co jeszcze konają, konają jak święci —

A żywi z wysilenia na ziemię upadli,

Płaczą i oddychają...

Na ich nogi zbroczone krwią, na nogi bose,

Bóg spuszcza na obmycie czystą, białą rosę;

^U5 Zachodnie niebo płonie radością rumiane...

A gdy to dziać się będzie — to ja zmartwychwstanę!! —

MARSZ POLSKI

1.

W górę serca i czoła! noc się czarna rozsiania,

Z bożej dłoni, co wskrzesza, idą blaski zarania,

I ta Święta, o którą moc szatańska się starła,

w. 114 rozpaczity ariylerzysta — zdesperowany z powodu braku pocisków.

MARSZ POLSKI

Wiersz datowany: 1860 i prawdopodobnie w tym roku wydany jako ulotka bart Druk w. jw., t II.