DSCN7383

130 KORNEL UJEJSKI: WYBÓR POEZJI

OSTATNIA STROFA

Na ziemi mogił pogasły ognie,

Słychać w ciemnościach syk węży —

Cięży nam ręka straszna, o cięży,

Lecz nas nie złamie, nie pognie!

⁵ Nie płacze naród na trupie syna,

Choć z niego proch i glina.

Gdy przyjdzie pora Jutro jak wczora

Proch — na proch weźmiem, glinę na ołów — ¹⁰ Pożary wstaną z popiołów!

rATNIA STROFA

Wiersz datowany: 1864. Pierwodruk w: jw.

Wierszem tym, napisanym po upadku Powstania Styczniowego, jiknął Ujejski dwutomowe wydanie Poezji „z wyboru autora”, które jzało się u Brockhausa w Lipsku w r. 1866, a następnie tym samym jrszem otworzył cz. II Skarg Jeremiego (Lwów 1890, Przemyśl 1893). w. 10 Popioły mają tu dwojakie znaczenie: są pogorzeliskiem ochami poległych; stąd ostatnie zdanie wiersza może być przetworzeni Wergiliuszowego „Exoriare aliąuis nostris ex ossibus ultor” (zob. . do wiersza Chwała tobie, Panie (w. 41—42) ze Skarg Jeremiego).

Z EROTYKÓW

W CIEMNYCH OTCHŁANIACH...

W ciemnych otchłaniach duch mój się miota,

Gdy wyjdę na jasne chwile,

Nie wiem, co zbrodnia, nie wiem, co cnota,

Kocham cię!... Wiem tylko tyle.

⁵ Kiedy milczący patrzę na ciebie Świat mi się mąci zawile —

Nie wiem, czym w piekle, — nie wiem, czym w niebie — Chłonę cię!... Wiem tylko tyle.

A gdy mnie wezwie Sądu trąba złota ¹⁰ Powiem zbudzony w mogile:

Nic nie pamiętam z mego żywota —

Kochałem!... Wiem tylko tyle.

CZARNE JEJ OCZY...

Czarne jej oczy, ach! oczy czarne,

To dwie pochodnie dla mnie pożarne. Nieraz w mym łonie tak strasznie płonie Że ze mnie tylko popiół i dym.

W CIEMNYCH OTCHŁANIACH...

Pierwodruk w: «Lamus* 1908-1909, z. 1.

CZARNE JEJ OCZY...

Tekst odnaleziony i udostępniony przez Zbigniewa Sudolskiego.