DSCN7864

5.2. Wrogowie bobra

LWrogami naturalnymi bobra są wilki, rysie i niedźwiedzie. Zdarzają się przypadki zabicia małych bobrów przez wydry i lisy, norkę, duże drapieżne rvbv (np. szczupak) praż ptaki drapieżne. Spore szkody w populacji mogą wyrzą^ wałęsające się psy. Największym wrogiem bobrów pozostaje człowiek. Przypadli kłusownictwa są częste, nierzadko prowadzi ono do wyniszczenia lokalnej populacji Kłusownicy zazwyczaj używają nisko ustawionych wnyków na wślizgach bobrów do wody lub sieci Najbardziej pospolite są przypadki barbarzyńskiego rozburzania tam i żeremi, palenia żeremi, rozkopywania nor!

53. Pasożyty i choroby

W przypadku osłabienia bobrówpewien wpływ na redukcję mogą mieć pasożyty wewnętrzne jak przywry np Stichorsis subtriquetrus, nicienie, np. Travassiosusrufiis. Bobry są szczególnie podatne na zarażenia przywrami, gdyż jedzą rośliny wodne i nadwodne, na których często znajdują się stadia pośrednie pasożytów. Muszą na to zwrócić uwagę zwolennicy rozwiązywania problemów z bobrami poprzez zabijanie ich dla mięsa. Spośród chorób infekcyjnych należy wymienić: pasterelozę, paratyfiis, zarażenia pałeczką ólaężwcyEscherichia coli i zapalenie płuc (Żurowski, 1989). Pewne straty w populacjach zagęszczonych mogą powodować pogryzienia zwierząt walczących

0    terytorium. Rzadkością entomologicznąjest chrząszcz żyjący w futrze betom Platypsylto castoris żerujący na pajęczakach Histiophorus castoris. Żywią się one z kolei łojem

1    naskórkiem bobrów. Obydwa gatunki występują u bobra kanadyjskiego i europejskiego, jest to jednym z dowodów ich wspólnego pochodzenia (Dzięciołowski, 1996). •*.

5.4. Zachowanie, porozumiewanie się i inteligencja

Bobry są zwierzętami ziemnowodnymi, na lądzie sprawiają wrażeni⁶ niezgrabnych i powolnych. W wodzie natomiast poruszają się niezwykle zwinnie, nurkować do 15 minut i wytrwale pływać. Pracują pod wodą, często używając zęw''¹ Są bardzo ostrożne i pędzą nocny tryb życia. Zaniepokojone nurkują ostrzeg# pozostałych członków rodziny mocnym klaśnięciem ogona o powierzchnię wody.

Z powodu nocnego trybu życia komunikacja przy pomocy przyjmowania póz ciała uzupełnia inne sposoby porozumiewania się, połączona jest ona z sygnałami dotykowymi. Najbardziej rozpowszechnione jest mocowanie (zapasy) (iyc. 10), zachodzi niezależnie od sezonu między wszystkimi członkami rodziny, choć szczególnie częste jest przy zalotach. Duże znaczenie socjalne i sanitarne ma toaleta wzajemna z zamianą ról. Postawa dominacji ma miejsce w sytuacjach spornych (o pokarm lub terytorium), kiedy bóbr dominujący przyciska się bokiem do podporządkowanego a nawet przyciska przednie łapki na jego karku. Często jest wstępem do walki przy spotkaniu obcych samców. Bóbr przybiera postawę zaniepokojenia na przykład przy wykryciu obcego stroju bobrowego na swoim terytorium. Głowa jest wtedy uniesiona pod kątem 45 stopni, pysk jest otwarty a dolna warga ściągnięta ukazując siekacze, kark rozdęty przez straszenie włosów. Całe dało jest sztywne i nieruchome. Postawa pogróżki jest skierowana do obcego bobra i przypomina postawę dominacji. Zwierzę zatrzymuje się przed głową drugiego, nadaje sobie jak największą objętość, straszy kark i grzbiet i hałaśliwie sapie. Postawa obronna, mająca miejsce na przykład przy spotkaniu z człowiekiem, charakteryzuje się ustawieniem frontem w kierunku wroga, przyciśnięciem ciała do ziemi i uniesieniem nasady ogona, który w tym czasie bije o podłoże.

Głos bobra można usłyszeć rzadko. Najczęściej spotykane jest popiskiwanie i kwilenie - jak u niemowlaka - między członkami rodziny, oraz głuche syczenie lub sapanie jako głos ostrzegawczy

25