DSCN9543

liryki :

Grzywa z wiatrem rozigrana — Wbiegł pod zamek wojewody. — Koniu! gdzież to Runko młody? Gdzieś ty podział twego pana? —

Nad brzeg Dniepru lud się zbiega, Coraz bardziej tłum się mnoży, Smutny okrzyk się rozlega:

Zginął! zginął Kozak boży!

Runko burką swą okryty W ponadbrzeżnym leżał piasku,

A włos czarny, wodą zmyty,

W hebanowym lsknił się blasku. Runko! świetni aleś jak zorza, Byłeś chlubą Zaporoża,

Teraz kopią grób dla ciebie;

Teraz zbladły twoje lica,

Tak jak blednie twarz księżyca, Gdy spotka słońce na niebie. —

Gdzieżeś płynął, o Kozacze, Zapienioną Dniepru wodą?...

Czy się złączyć z Hanką młodą, Która gdzieś w jasyrze płacze?...

Tam, gdzie niegdyś chatka stała, Stoi mogiła w dolinie,

Przy niej Dniepr szumiący płynie, Nad nią brzoza wybujała. — Gdzie głos Hance ulubiony Nieraz głuchą przerwał ciszę, Teraz brzozę wiatr kołysze, Posępnymi jęcząc tony. —

Ani jednej łzy wspomnienia,

Ani żalu, ni westchnienia.

Cicho — jak w północną chwilę,

Same niebo smutne, mgliste, Lejąc krople rosy czyste, Odświeża darń na mogile. —

Takie tylko Izy, niestety, Skoro świt zabłyśnie złoty, Roszą smutny grób sieroty, Grób Kozaka — grób poety.

[Wilno 1826, 26 augiut-1