DSC73

184 ANDRZEJ H. JASIŃSKI. KAZIMIERZ MEREDYK

biorstwie kolejni producenci podejmują się produkcji tego wyrobu lub też adaptacji tej technologii. Jest to de facto proces kopiowania, naśladownictwa. Dyfy. zja innowacji trwa dopóty, dopóki wszyscy potencjalni naśladowcy (przedsiębiorstwa) nie rozpoczną u siebie wytwarzania danego produktu czy stosowania danej technologii produkcji. Stąd standardowa krzywa dyfuzji ma nieco inny kształt (zob. rys. 11.6) niż klasyczna krzywa cyklu życiowego. Inne są zresztą miary obu procesów. Cykl życia mierzy się wartością sprzedaży detalicznej wy. robu, natomiast dyfuzję - procentem naśladowców (aż do około 100%).

Rys. 11.6. Klasyczna krzywa dyfuzji

Liczba

naśladowców

w%

Zgodnie z definicją postępu technicznego dyfuzja innowacji stanowi istotny element tego postępu. Dyfuzję traktujemy jako pożądane dopełnienie pojawiających się innowacji technicznych w tym sensie, że innowacja przyniesie] pełne efekty dopiero wtedy, gdy wszyscy, a przynajmniej zdecydowana większość potencjalnych naśladowców, wdrożą dany produkt czy technologię. Procesy powstawania innowacji i ich dyfuzji dopiero razem tworzą całość zjawisk postępu technicznego w gospodarce.

W wysoko rozwiniętych krajach kapitalistycznych procesy dyfuzji zachodzą dzisiaj stosunkowo szybko, chociaż ich prędkość zależy m.in. od gałęzi (branży) gospodarki, np. większa jest w przemyśle elektronicznym niż maszynowym.

Wykorzystany w praktyce wynalazek bądź inne rozwiązanie naukowo* -techniczne może dostarczyć wielu korzyści ekonomicznych i społecznych. Mogą one dotyczyć lepszego wykorzystania siły roboczej, aparatu produkcyjnego.