DSC�19 (2)

czy”^1,5 właśnie przez to, że jest powietrzem, które wszystko przenika, wiatrem, który wszędzie dociera. Będąc wszędzie, Amon może widzieć wszystko, co się dzieje, i słyszeć wszystko, co się mówi (por. Aer). W inskrypcjach tebańskich z okresu ptolomej-skiego ta wszechobecność Amona wiąże się z jego wszystkowi-dzeniem. Amon mówi do króla:

Daję ci wszystkie miejsca, które widzę, i przestrzeń, którą jako wiatr

przebiegam.

A król do Amona:

To, co jako światło widzisz, co jako wiatr przebiegasz

Wszystkowidzenie łącznie z wszechobecnością zapewniają Amonowi doskonałą wszechwiedzę, która, tak jak w ogóle wszechwiedza bogów niebiańskich, odnosi się przede wszystkim do uczynków ludzkich. I tak jak bogowie niebiańscy zwykli stosować sankcje karne o charakterze meteorologicznym, przejawiając w tym swoją uraniczną naturę, tak też i Amon w jednym z tekstów z czasów XXII dynastii grozi wznieceniem ognia, w którym spłonąć miałby złoczyńca ^m.

Jako bóg niewidzialny — bóg wiatru musi być niewidzialny — Amon z natury swej był predestynowany do urzeczywistnienia wyższego ideału bóstwa. Tak twierdzi Sethe, przy czym nie waha się nie tylko przeprowadzać ideowego porównania¹¹⁸ z Jahwe jako bogiem wiatru, „duchem bożym” (riiah elohim) i dalszą ewolucją jako Bogiem-Duchem i Duchem Świętym, ale również pod względem genezy — w sensie przypuszczalnie egipskiego pochodzenia Jahwe w związku z biblijną opowieścią o wyjściu Izraela z Egiptu ¹¹⁹. Według mnie, to cudowne przeznaczenie Amona lepiej można zrozumieć biorąc pod uwagę (to samo odnosi się również do Jahwe, patrz rozdz. V) uraniczne podłoże jego natury, owe uraniczne tło dostrzegalne za postacią Amona, jak najściślej odpowiadające bogu Amonowi jako bóstwu wiatru. Amon to wiatr pojęty jako oddech nieba — Nieba, czyli Istoty Niebiańskiej, której niebo jest bezkresnym obliczem ze słońcem i księżycem jako organami wzroku i źródłami światła, podczas gdy nos i usta są organami oddychania, z których rodzi się wiatr.