Geografia turyzmu7

‘K> ,S. Zasoby i walmy I u ry styczne

jcsl coraz większa pupiilaiiiii¹’ imn inr-lwn /puklowego. Właśnie dzięki narciarstwu do głównych o,•Podków lui yslyt/nv< h swinln należy: Chamonix, Grenoble, Murihcl, Sanki Morilz, /.ennnli, Kił/hlllirl, (‘oilina d’Ampezzo i Garmisch-Par-tenkirchen (Alpy); Aspen t Vnil (Góry Skulisie); Lakę Placid (Appalachy); lub San Oarlos de Bari lochę i Portillo (Andy). Obok turystyki masowej, góry nadal pozostają ważnym miejscem dla turystyki kwalifikowanej. Jak podaje S. Shirasaka | l‘)84, 72|, dla rozwoju w danym miejscu narciarstwa największe znaczenie mają warunki przyrodnicze, a dopiero potem obecność odpowiednich urządzeń, dostępność komunikacyjna i baza noclegowa (wydaje się jednak, że ostatnio, w związku z budowaniem skoczni igielitowych, sztucznych stoków oraz stosowaniem sztucznego śniegu, coraz ważniejszym elementem przyciągającym osoby uprawiające narciarstwo staje się infrastruktura).

Według A. Krzymowskiej-Kostrowickiej [1991, 1-12] dla człowieka wypoczywającego na danym obszarze szczególne znaczenie ma tzw. bioklimat rekre-

9    1    2    3 km

I-1— 1 __J

przydatność zdrowotna środowiska

ndporność siedliska nn użytkowanie mkronoyjne

| t0r¹ny niapr/ydotno do rekreacji

Hyc. 7. OmiH pr/.yilamośei rekreacyjnej <r<Klnwhk« |¹Uy„„|_H|_tlM ,,_t(|_lK|_{nic (},_{d Wa|}, H/iiwy |Ki/ymnwskii Ko.stmwickn l¹W2| .ii y|iiy, lo znaczy hioklimał warstwy powieli za („warstwy rekreacyjnej") sięgającej ' ni od powierzchni gruntu. Bioklimal rekreacyjny jest wynikiem wzajemnego tui d/iulywnnia czynników fizycznych, chemicznych, biologicznych i antropogenicznych. Ostateczny charakter bioklimatu rekreacyjnego jest w znacznym stopniu /wiązany z typem szaty roślinnej na danym terenie.

Zdaniem A. Krzymowskiej-Kostrowickiej określenie przydatności rekreacyjni i danego typu roślinności może być dokonane tylko z uwzględnieniem ealo-tu./ialm jej oddziaływania na organizm człowieka, jak również odporności danego

.........wiska na użytkowanie rekreacyjne. Do zbiorowisk o na ogół pozytywnym

tidd/iaływaniu na organizm człowieka należą: bór mieszany świerkowy i bór miewany sosnowy, murawy kserotermiczne i dąbrowa świetlista. Zróżnicowane oddziaływanie mają np.: bór suchy, bór świeży, grąd typowy i lęg wiązowo-jesionowy, a w przypadku łąki rajgrasowej i łęgu wierzbowo-topolowego brak jest wyraźnego oddziaływania na organizm ludzki [Krzymowska-Kostrowicka 1991, 81].

Zasadniczym elementem określającym możliwość właściwego zaspokojenia połi/ch turystycznych jest potencjał rekreacyjny danego obszaru. Według M. Kis-lowskicgo [1993] wielkość potencjału rekreacyjnego (rozumianego jako cechy środowiska przyrodniczego pozwalające na zaspokojenie szeroko rozumianych po-li/rh turystyczno-wypoczynkowych człowieka) zależy w dużym stopniu od mo-/uikowości (zróżnicowania) użytków geosystemu, co jest w pewnym stopniu po-hHi'rdzeniem tezy postawionej przez N.S. Mironienkę oraz I.T. Twierdochlcbowa | IUHI |. ¹

1

l. ZASOBY I WALORY POZAPRZYRODNICZE

Cytowani już T. Lijewski i in. [1985] dzielą zasoby i walory poza przy rod ni i /«• środowiska geograficznego Polski w następujący sposób:

•    muzea i rezerwaty archeologiczne;

•    muzea etnograficzne, skanseny oraz ośrodki twórczości ludowej;

•    zabytki architektury i budownictwa;

•    muzea sztuki i zbiory artystyczne;

•    muzea biograficzne;

•    muzea specjalistyczne i obiekty unikatowe;

•    obiekty historyczno-wojskowe;

•    miejsca i muzea martyrologii;

•    zabytki działalności gospodarczej i technik i;

•    współczesne imprezy kulturalne;

•    miejsca ruchu pielgrzymkowego.

Podobnie juk dzieje się to w przypadku omówionych wcześniej walorów przy-Hutniczych, znaczenie poN/czegrtlnyeh walorów t punktu widzenia atrakcyjności