Geografia turyzmu6

23 K U. I'liniowanie m*/\vu|m 1111 ysi y k i i marketing turystyczny

na 6 regionów planowania turystycznego: Pemmg I itngkuwi, Perak, Kuala Lum-pur-Malacea, Kota Blmru-Trcngganu, Kuuntan i Johorc |Wong 1988J. Jednak wkrótce te wstępne ustalenia uległy zmianie i opracowany w 1975 r. Plan Rozwoju Turystyki zakładał utworzenie w Malezji 8 regionów turystycznych, połączonych ze sobą korytarzami infrastrukturalnymi [Opperniann 1992, 228]. Jednym z priorytetów przyjętych przez autorów podanych wyżej planów było doprowadzenie do dekoncentracji bazy hotelowej, która w blisko 30% była w tym czasie skupion w Kuala Lumpur. Kierując się wytycznymi przyjętego planu, już wkrótce w Stani Pahang nad Morzem Południowochińskim zaczęto budować kilka wielkich hoteli. Zgodnie z przyjętym planem pierwsze hotele otwarto w początkach lat osiemdziesiątych, a do 2000 r. ma być oddanych kolejnych 26 obiektów hotelowych². Jednym z priorytetowych obszarów rozwoju turystyki w Malezji jest położona na Morzu Andamańskim, wspominana już w prezentowej książce kilka razy, wysp 1 .angkawi. Początki turystyki masowej na Langkawi sięgają zaledwie marca 1989 r„ kiedy to w jej zachodniej części (miejscowość Pantai Cenang) wybudowano ośrodek wypoczynkowy „Pelangi Beach Resort”. Zaprojektowano go na wzór ma-ląjskicj wioski na powierzchni 13 ha wzdłuż plaży i liczył 350 pokoi, 7 restauracji i barów, basen, 3 korty tenisowe oraz kilkanaście sal konferencyjno-bankietowych. W ponad rok później, w sierpniu 1990 r., w niedalekim Teluk Burau oddano „Bumu May Resort”. Zajmował on 10 ha i liczył 150 pokoi, 3 restauracje, basen, 2 koi ły tenisowe i kilka sal konferencyjno-bankietowych. Zarówno on, jak i wymieniony wcześniej „Pelangi Beach Resort”, należały do singapurskiej sieci SMI Ho-lels At Resorts (od 1997 r. Meritus Hotels & Resorts). Wkrótce na Langkawi zaczęły powstawać następne obiekty hotelowo-rekreacyjne i w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych było w nich łącznie ponad 5000 pokoi.

Podobnie jak w Malezji, również w Singapurze, turystyka została uznana za jeden /. priorytetowych działów gospodarki. W 1964 r. w Singapurze powstała agencja promocji turystycznej, której działalność przyczyniła się do gwałtownego rozwoju sektora turystycznego w kraju, co zaowocowało wzrostem liczby turystów / 91 ()()() w 1964 r. do około 3 min w 1984 r. [Homby, Fyfe 1990, 58]. Widząc w turystyce jedno z głównych źródeł dochodów państwa, w 1984 r. władze singapurskie doprowadziły do powstania szeroko zakrojonych badań, których celem było wyznaczenie dalszych kierunków rozwoju sektora turystycznego w kraju.

.Spośród państw Azji Południowo-Wschodniej planowanie zagospodarowania turystycznego zostało również wprowadzone w Tajlandii, czego przykładem może być położona na Morzu Andamańskim wyspa Phukel. Jak podaje D. Uthoff [1997], co prawda pierwszy hotel powstał na niej już w 1927 r. (w mieście Phuket), ale do 1957 r. był on jedynym na wyspie. Dopiero następne latu przyniosły pewien rozwój turystyki i do 1975 r. na wyspie było 5 hoteli w samym Phuket (łącznie

*' Inloininejc mi lemat polityki pluniMyczn#) w wkiMl# lmy*lvkl w Mnlc/ji i w innych krajach Azji Południowo Wschodniej /uwicia artykuł J (IłOchn i W Km ku |PJK/| 429 pokoi) i 3 na jej południowo wschodnim k tańcu. Początek gwałtownego rozwoju turystyki na Phuket byl /wią/imy / pi/.yiętym w 1973 r. przez rząd Tajlandii planem rozwoju sektora turystycznego W 1975 r. ukończono szczegółowy plan rozwoju turystyki w południowej czyści kraju, w 1976 r. na wyspie powstał pierwszy nowoczesny hotel („Patong licach Hole)”), a w 1979 r. na Phuket oddano do użytku lotnisko. Jego uruchomienie dawało podstawy do rozwoju zagospodarowania turystycznego zorientowanego na turystów zagranicznych. W latach osiemdziesiątych na zachodnim wybrzeżu Phuketu, w zdewastowanym przez odkrywkowe wydobycie rud cyny rejonie nad zatoką Bang Tao, przystąpiono do budowy tzw. /integrowanego ośrodka turystycznego nazwanego Laguna Phuket. Inwestorem został koncern Thai Wah Resort Development Public Company Ltd. (związany z singapurską grupą Wah Chang International), który kosztem 200 min USD wybudował na obszarze o powierzchni około 400 ha nowoczesny zespół hotelowo-re-kreacyjny. Jego powstanie musiały poprzedzić szeroko zakrojone prace rekultywacyjne, polegające m.in. na nawiezieniu gleby, posadzeniu tysięcy drzew itp. Dzięki tym zabiegom wzdłuż liczącej 3 km plaży i wokół 6 malowniczych zbiorników wodnych powstało 5 hoteli. Pierwszym obiektem hotelowym był oddany do użytku w 1987 r. „Dusit Laguna Resort Hotel”. W następnych latach uruchomiono kolejne hotele (w tym I etap luksusowego ośrodka wypoczynkowego „The Allamanda Phuket”), w związku z czym w 1995 r. łącznie zespół Laguna Phuket liczył 924 pokoi hotelowych. Budowie obiektów hotelowych towarzyszyło oddanie do użytku urządzeń towarzyszących, np. liczącego 18 dołków pola golfowego „Banyan Tree Golf Club” (czerwiec 1992 r.), złożonego z 52 sklepów centrum handlowego „Canal Village Laguna Shopping” (grudzień 1994 r.) oraz kompleksu sportowo-rekreacyjnego „Quest Laguna Phuket Adventure” (maj 1995 r.), w którym jest m.in. 15-metrowa sztuczna ściana do wspinania się. Na terenie wchodzącym w skład kompleksu Laguna Phuket jest ponadto do dyspozycji gości 25 restauracji i barów, korty tenisowe, siłownie itp. Zespół hotelowo-rekreacyjny Laguna Phuket, który w połowie lat dziewięćdziesiątych stał się największym tego typu ośrodkiem w Tajlandii, jest uważany za dobry przykład prawidłowego zaplanowania zagospodarowania turystycznego na terenach zdegradowanych wcześniej przez działalność przemysłową. Z tego też tytułu w 1992 r. otrzymał on prestiżową nagrodę organizacji International Hotel Associaliou & American Express Environ-ment Award, która jest przyznawana za działania o charakterze proekologicznym w sferze usług hotelarskich [Laguna Phuket. Axi<i ’,v first integrated resort 1995].

O ile wyspa Phuket należy do częściej odwiedzanych przez zagranicznych turystów rejonów Tajlandii, o tyle położona po drugiej strunie Półwyspu Maluj-skiego wyspa Sańmi nie została jeszcze w (ak dużym siopniu przekształcona przez turystykę musową. Stopień rozwoju zagospodarowaniu turystycznego jest na niej znacznie niższy, co spiuwia, że jest ona chętnie odwłcd/inni przez turystów mniej