IMAG0272 (5)

68 Kazimierz Rymut

dalej usytuowanych narodów, z którymi mieliśmy w przeszłości kontakty kulturalne, społeczne czy polityczne. Wymienić tu trzeba takie języki, jak rumuński, węgierski, francuski, włoski. Mamy też przejęcia nazwisk z innych języków europejskich, jak angielski, duński, holenderski, szwedzki, grecki, z języków Jugosławii, ale były to w zasadzie przejęcia jednostkowe związane z niewielką liczbą przybyszów

Wpływy rumuńskie w zasobie nazwisk w Polsce używanych ograniczone są terytorialnie i chronologicznie. Występują głównie wzdłuż Karpat i związane są | osadnictwem wołoskim. Rozpoczęły się chyba dopiero od XVII w Wśród współczesnych nazwisk na Pogórzu genetycznie rumuńskich nazwisk jest spora ilość. Nazwiskami genetycznie rumuńskimi są np. Bachleda, Bachled, Bizior, Dur da, Kudas, Fudala, Haręża. Część nazwisk rumuńskich została na tyle przyswojona, że niektóre z nich stały się podstawą do tworzenia nazwisk z przyrostkami polskimi, por. Bachledziak, Dermiak. Kudasik, Kudasiewicz.

Również głównie na południu Polski skupiają się nazwiska pochodzenia węgierskiego. Większa ilość nazwisk pochodzenia węgierskiego pojawia się w Polsce dopiero w okresie zaborów. Oczywiście były wcześniej pojedyncze przejęcia, choćby tu wspomnieć nazwisko Batory. Dziś na Pogórzu spotyka się takie nazwiska węgierskie, jak Balia, Bąfija, Bator, Bekiesz, Butur, Cider, Haza, Kisz, Szyposz, Ujwary. Od niektórych nazwisk węgierskich tworzone są polskie derywaty słowotwórcze, por. Bafijak, Batorzek, Batorczyk, Szyposzak.

Nazwisk genetycznie francuskich w Polsce jest niewiele. Sporadycznie występują w źródłach historycznych od wieku XVII. Nazwiska f rancuzów, którzy decydowali się pozostać w naszym kraju, na ogół podlegały poloniza-cji. Z dokumentów historycznych wiemy, że Cordeille uległo zmianie na Kordy!, Descouri na Deskur, du Puget na Puszet, de Beaulieu na Deholi. Niekiedy do podstaw francuskich dodawane były polskie przyrostki, por. Mesgnien — Meniński, a Lauder — Lodorski, de Mellet — Me Helski, de Les-sue - Lesserowicz. Niekiedy nazwiska francuskie pozostają w oryginalnej formie językowej, por. nazwisko znanego pisarza Stanisława Fincenza.

Nazwiska pochodzenia włoskiego, pojawiają się u nas w wieku XVI. Przenoszeniu nazwisk włoskich sprzyjały kontakty polityczne i kulturalne bardzo ożywione w wieku XVI. W źródłach z XVII w. występują osoby noszące włoskie nazwiska, ale imiona polskie lub spolszczone, por. Kortrn Piotr, Delpacy Wawrzyniec. Tuczy Piotr, Dziulibaldi Stanisław. Nazwiska włoskie były dostosowywane do polskiej wymowy, por. Gianotti — Dzianott, Gibboni — Dzyboni, Burattini — Boratyni, Cortini — Konin, Tucci - Tuczy. Tuczą, Marchetti — Markiety, Mar kie ta. Spotyka się także nazwiska Polaków z utrzymaną oryginalną pisownią i wymową włoską, por. Bardini, Montelupi, Viscardi.

Odrębnej wzmianki wymagają nazwiska grup narodowościowych, które przybywały do Polski w różnych okresach, tutaj utrzymywały swoją odrębność narodową, z czasem dopiero się asymilując. Myślę o polskich Żydach, Ormianach, Tatarach. Nazwy osobowe używane przez członków tych grup narodowościowych początkowo określające tylko Żydów, Ormian czy Tatarów z czasem, wraz z polonizowaniem się ich nosicieli wchodziły w zasób