skanowanie0007

162 Na zdrowie!

dana Bogu, przystąpienie do wspólnoty religijnej) czy powodów emocjonalnych, takich jak np. strach. Osoby, które safnodzielnie zaprzestają picia alkoholu, nie decydują się na podjęcie leczenia z powodu wstydu, obaw przed stygmatyzacją i uzyskanie™ etykietki alkoholika. Znaczenie ma też negatywny stosunek do leczenia i niechęć do dzielenia się z nieznajomymi osobami swoi™ problemami. Osoby te nie przystępują też do wspólnoty Anonimowych Alkoholików z powodu negatywnego nastawienia do rćligh, nadmiaru duchowości we wspólnocie, trudności w identyfikacji z innymi jej uczestnikami, obawy przed etykietką alkoholika i brakiem akceptacji dla celu, jakim jest abstynencja, czy też z povA>du oporu przed uznaniem swojej bezsilności wobec alkoholu. Decyzję o podjęciu abstynencji poprzedza najczęściej jakiś kryzys lub seria niekorzystnych wydarzeń. Różne są strategie samowyleczćń, od „dawania sobie czasu” (najpierw tydzień, później miesiąc, następnie rok, drugi, trzeci itd.), poprzez usunięcie z domu określonych przedmiotów (butelek, kieliszków czy korków), aż do zmiany otoczenia (wyjazd w odosobnione miejsce, zmiana mieszkania czy pracy). Wzmocnieniem decyzji o zaprzestaniu picia jest wzrost zaufania do siebie i uświadomienie sobie zdolności do saiⁿ°kontroli poprzez uczestniczenie w sytuacjach ryzykownych (testowanie strategii radzenia sobie), sukcesy osobiste i zawodowe dające poczucie, że można nadrobić stracony czas, a także internalizacja nowych ról społecznych i odnalezienie sensu życia, poprawa stanu zdrowia, nowe związki, nowe przyjaźnie itp. Z badań wynika, że osoby, które samodzielnie zaprzestały picia, miały bardziej stabilną sytuację społeczną (rodzina, praca) i były lepiej wykształcone.

Badania dotyczące samowyleczeń nie rozgraniczają najczęściej osób pijących problemowo (nadużywające alkoholu) i osób uzależnionych. Stąd za rozwiązanie problemu uważa się zaróv™o trwałą abstynencję, jak i przejście od abstynencji zachowywanej bezpośrednio po zaprzestaniu picia do picia umiarkowanego w późniejszym okresie, a także stopniowe ograniczanie konsumpcji; aż do momentu osiągnięcia stabilizacji w piciu umiarkowanyn¹- W moim odczuciu, możliwość powrotu do stabilnego picia umiafkowanego

nie dotyczy osób zdiagnozowanych przez profesjonalistów jako uzależnione od alkoholu, a jedynie tych, którzy piją szkodliwie (nadużywają alkoholu, piją szkodliwie, problemowo).

Część badaczy podkreśla ścisły związek pomiędzy utrzymywaniem abstynencji a uczestniczeniem w spotkaniach grup samopomocowych, w tym grup Anonimowych Alkoholików.

Badania porównawcze rodzajów i warunków leczenia osób zdiagnozowanych jako uzależnione wykazują brak istotnych różnic w osiąganych efektach. Zdaniem wielu badaczy najsilniejsza zależność zachodzi między pozytywnym efektem leczenia a terapią dostosowaną do indywidualnych cech i potrzeb pacjenta oraz korzystaniem z opieki poszpitalnej. Znaczenie opieki poszpitalnej wynika m.in. stąd, że już wiele lat temu zwracano uwagę na niebezpieczeństwa, jakie grożą pacjentowi bezpośrednio po zakończeniu leczenia szpitalnego i po powrocie do dotychczasowego środowiska. Z tego powodu bardzo korzystne jest systematyczne i intensywne wsparcie w tym właśnie okresie. Istotne znaczenie dla skuteczności leczenia może mieć również wpływ pacjenta na wybór metody. Nie bez znaczenia jest także ilość (intensywność) i jakość oddziaływań terapeutycznych, jakim poddany został pacjent. Raporty z badań przekazują przeważnie bardzo ogólnikowe informacje na temat programów terapeutycznych, które były przedmiotem ewaluacji. Wiadomo jednocześnie, że nie dopracowano się jeszcze takiego programu terapeutycznego, który byłby skuteczny dla wszystkich pacjentów.

Niewątpliwie wielu spośród czytelników spotykało się z osobami, które przebywały na leczeniu z powodu uzależnienia od alkoholu. Wiele z tych osób wróciło później do picia i w związku z tym faktem pojawiły się liczne znaki zapytania i poważne wątpliwości co do skuteczności leczenia uzależnień. Przed wyrobieniem sobie własnego zdania na temat skuteczności leczenia należałoby bliżej poznać proponowany tym osobom program terapeutyczny oraz uzyskać obiektywne informacje na temat aktywności danej osoby podczas realizacji tego programu. Sam fakt pobytu w placówce lecznictwa odwykowego nie świadczy jeszcze o tym, że ktoś poddał się leczeniu i z niego korzystał. Nie każdy przecież, kto jest obecny