PROJ USRK6

- 68 -

Liczbę.przebiegów pociągowych, liczbę wagonów rozrządzanych i liczbę pociągów określa się na podstawie założeń ruchowych, liczbę przebiegów manewrowych i lokomotyw luzem -na podstawie założeń ruchowych, znajomości procesu technologicznego pracy stacji, znajomości sposobu obsługi trakcyjnej odcinków linii itd.

Znajomość układu torowego oraz obliczonego obciążenia głowic pozwala na przybliżone ustalenie obciążenia poszczególnych rozjazdów lub innych elementów układu torowego. Jest to konieczne dla określenia tzw. "zwrotnicy krytycznej" będącej ^f1%ąekim gardłem stacji". Zwrotnicę taką określamy dla stacji osobowej, stacji towarowej lub innych fragmentów układu torowego węzła, dla których zamierzamy zaproponować jednolite pod względem konstrukcyjnym urządzenia.

Urządzenia liniowe stanowią zespół urządzeń bezpośrednio współprac u jących z urządzeniami stacyjnymi, stąd też projektowanie urządzeń jednej z tych dwu grup wymaga uwzględnienia i ewentualnego zaprojektowania urządzeń drugiej grupy.

Zdolność przepustowa linii określona jest zdolnością przepustową krytycznego szlaku i wynosi

I s (1 - a) ■?- [par poc*/godz.szczyt.]’    ⁽    (3»2)

n

gdzie i

ol - współczynnik zapasu technicznego, przyjmuje się rzędu 0,15 - 0,25,

f - czas dla którego przeprowadza się obliczenia, zwykle 1 godzinai

t_n - minimalny czas następstwa dwu pociągów jadących w tym samym kierunku po tym saąym torze.

Tak obliczona przepustowość jest wyrażona w parach pociągów dla linii dwutorowych, gdzie na obu torach prowadzony jest ruch jednokierunkowy, lub w pociągach - dla torów o ruchu dwukierunkowym. Dla torów o ruchu ~ zmienno kierunkowym należy uwzględnić w czasie następstwa dodatkowy czas jaki mija pomiędzy przyjazdem pociągu jednego kierunku, a odjazdem pociągu w kierunku przeciwnym. Jeżeli chcemy uzyskać wynik w parach pociągów dla toru. o rucha z mi enn oki er unk owym, należy czas następstwa przyjmować jako sumę czasów następstwa dla oba kierunków (uwzględniając czas dodatkowy).

Minimalny czas następstwa zależy od sposobu prowadzenia rucha i dla obliczeń przybliżonych można posługiwać się wzorami s.

- dla półsamoczynnej blokady liniowej

^tn =

⁺ h.⁺ \₀ ⁺

t + t s ^ur

[s]

(3.3)

- dla samoczynnej blokady liniowej

*n--7-

+ 1,

+ t_{g +} t_p

[s]

(3.4)

gdzie:

- długość drogi hamowania przyjętej dla danej linii w m,

1^ - długość odstępu blokowego w m;

1_Q - długość drogi ochronnej (zwykle 100 m dla blokady półsamoczynnej i 30 m dla blokady samoczynnej),

lp - długość pociągu w m;

V - prędkość pociągu na szlaku w m/s;

t_g - czas przekazywania informacji pomiędzy posterunkami odstęp owymi (zwykle 20 s dla blokady półsamoczynnej i 2 s dla blokady samoczynnej);

t_p - czas reakcji maszynisty podczas jazdy (zwykle 12 s dla blokady półsamoczynnej i 6 s dla blokady samoczynnej),

s - stawność blokady samoczynnej.

Można korzystać z obliczonej liczby m odstępów blokady, na które należy podzielić szlak, aby uzyskać żadaną przepustowość. Liczbę tę można ustalić z zależności