Dwudziesto109aangelsa

Temat: Ugrupowania i kierunki poetyckie w Polsce.

"Skamander". Grupa skupiała się wokół pisma UW "Pro arte et studio". W 1919 roku
poeci założyli kabaret literacki w kawiarni "Pod Picadorem". W 1920 roku
pierwszy numer "Skamandra". Od 1924 roku organem skamandrytów są "Wiadomości
literackie". Postawa artystyczna poetów "Skamandra" nie była jednolita,
charakterystyczny jest też dla tej grupy brak konkretnego programu. W słowie
wstępnym do pierwszego numeru "Skamandra" poeci pisali: "programy są zawsze
spojrzeniem wstecz, są dzieleniem nieobliczalnego życia przez znane". Zgodnie
jednak podkreślali chęć silnego związku poezji z życiem współczesnym, z dniem
codziennym. Starali się adresować swoją wypowiedź poetycką do jak najszerszego
kręgu odbiorców, toteż oprócz wierszy chętnie pisali szopki polityczne, teksty
piosenek do kabartów, felietony i wiersze satyryczne. Wprowadzili do poezji
konkretność obrazowania, opiewali optymistyczną radość życia, preferowali
tematykę dnia codziennego, zwracając się do prostego człowieka wprowadzali do
poezji język potoczny, stawali w opozycji do awangardowych grup poetyckich.
Przedstawiciele Skamandra: Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń,
Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński. Futuryzm. Kierunek ten na zachodzie
Europy rozwinął się przed pierwszą wojną światową, natomiast w Polsce okres
głównych wystąpień futurystów przypada na lata 1919-1921. Futurystów cechował
agresywny bunt przeciwko wszelkiej tradycji oraz fascynacja światem współczesnej
techniki i cywilizacji. "Dobra maszyna jest wzorem i szczytem dzieła sztuki
przez doskona- łe połączenie ekonomiczności, celowości i dynamiki" twierdzili
futuryści. W ich programie łatwo odnaleźć sporo niekonsekwencji, a wśród nich
kult techniki i pierwotnego instynktu, apologię maszyny i uwielbienie dla
żywiołu, pochwałę nowoczesnej cywilizacji i zaufanie do pierwotnych odruchów
człowieka. Świadomą prowokacją wobec tradycji było głoszenie "dowolności form
gramatycznych, ortografii i przestankowania". Przedstawiciele Futuryzmu: Bruno
Jasieński, Stanisław Młodożeniec, Anatol Stern, Adam Ważyk Awangarda krakowska.
Poeci awangardy skupiali się wokół czasopisma "Zwrotnica", które ukazywało się w
Krakowie. Teoretykiem grupy był Tadeusz Peiper. Twierdził on, że wiek XX
całkowicie zmienił oblicze świata zarówno w sensie cywilizacyjno-technicznym,
jak i społecznym. Zdaniem Piepera człowiek powinien uczestniczyć w tym wielkim
nurcie przemian. Uczestnictwo to powinno objąć wszystkie dziedziny życia,
przemienić ludzką wrażliwość, uczuciowość i wyobraźnię. Także nowoczesna sztuka
powinna brać udział w tworzeniu nowych form życia, nowego modelu człowieka,
powinna likwidować przedział, jaki wytworzył się między osiągnięciami
cywilizacyjnymi a nieumiejętnością psychicznego dostosowania się do nich. Jego
słowa-hasła to miasta, masa, maszyna. Szybki rozwój techniki, ciągłe
udoskonalanie maszyn, urbanizacja i indrustializacja witane były z radosnym
optymizmem. Idealnym modelem takiego świata było społeczeństwo traktowane jako
doskonale działający organizm. Peiper odrzuca natchnienie, wypowiada się
przeciwko wolnej grze wyobraźni, twierdząc, że poeta powinien być
rzemieślnikiem, osobowością roboczą. Rym regularny uznany został za niezbędny
element nowej poezji ale był oddalony o pięć, sześć wersów, odpowiadając w ten
sposób metodzie kojarzenia odległych pojęć. Przedstawiciele awangardy: Julian
Przyboś, Adam Ważyk, Jan Brzękowski. Poezja rewolucyjna. W 1925 roku Stanisław
Stande, Władysław Broniewski i Witold Wandurski wydali zbiorek poetycki,
nazywany "Trzy salwy". Poeci nie mieli sprecyzowanego programu poetyckiego,
podkreślali jedynie, że w bezlitosnej walce proletariatu z burżuazją stają
zdecydowanie po lewej stronie barykady.