3582316943

Wykład 12

Operację iracką trzeba postrzegać przede wszystkim w kontekście toczącej się w latach 80 wojny między Iranem, a Irakiem. Wojna toczyła się przez cale lata 80te i toczyła się głownie na pograniczu, rozpoczęła się od irackiego ataku na Iran.

W tym konflikcie Kuwejt i inne państwa arabskie popierały Irak, ponieważ obawiały się przede wszystkim rewolucji w stylu Irańskim, rewolucji pod hasłami islamskimi, grożącej obaleniem szejków w tych państwach. Należy pamiętać, że islamska rewolucja Irańska przeprowadzona była pod hastami islamu, nie cieszyła się żadnym poparciem totalitarnych państw arabskich.

Kiedy tzw. „I wojna w zatoce" się zakończyła stosunki pomiędzy Irakiem, a Kuwejtem znacznie się pogorszyły, Irak nie był skłonny wyrazić swojej wdzięczności Kuwejtowi za udzieloną mu pomoc, powróciła kwestia przebiegu granicy Iracko - Kuwejckiej, a właściwie cała kwestia suwerenności państwowej Kuwejtu, którą to suwerenność Irak kwestionował. Irak nie uznawał Kuwejtu za samodzielne państwo, tylko za swoją dawną prowincję.

Kuwejt posiada wyjątkowo obfite złoża ropy naftowej, gdy Irak nie wyszedł zwycięsko z wojny z Iranem, postanowił zaatakować Kuwejt, w dużej mierze po to by zdobyć pieniądze konieczne do wyrównania strat poniesionych w czasie konfliktu z Iranem, ponieważ była to bardzo kosztowna 8 letnia wojna.

Na pograniczu iracko - kuwejckim mamy do czynienia z dwoma sytuacjami, które Irak wykorzystał.

Po pierwsze: jest to wielka pustynia w związku z tym dokładne wyznaczenie granicy pomiędzy Irakiem, a Kuwejtem jest trudne. Po drugie, i to był główny zarzut Iraku, Irak twierdził, że stojące przy umownej granicy kuwejckie szyby naftowe podbierają ropę iracką.

Saddam Husajn miał podstawy uważać, że Stany Zjednoczone przyjmą do wiadomości „odzyskanie kontroli nad Kuwejtem".

Na początku sierpnia 1990 roku wojska irackie zaatakowały Kuwejt i bardzo szybko go zajęły, po kilku dniach Stany Zjednoczone, a także ONZ zażądały natychmiastowego wycofania się wojsk irackich, przyjęto rezolucję 660 Rady Bezpieczeństwa, a potem 661 która wprowadziła sankcje gospodarcze w stosunku do Iraku, a wreszcie rezolucja 665, która uprawomocniła wprowadzenie blokady morskiej Iraku, która miała na celu skuteczne wymuszenie sankcji ekonomicznych.

Stany Zjednoczone, a potem i inne państwa członkowskie ONZ rozpoczęły koncentrację wojsk na obszarze Arabii Saudyjskiej, zaczęła powstawać globalna koalicja pod przywództwem Stanów jednoczonych. Od samego początku Stany Zjednoczone żądały bezwarunkowego wycofania się Iraku z Kuwejtu.

Cały czas w amerykańskim myśleniu o bliskim wschodzie funkcjonowała doktryna Cartera, która stanowiła, że Jakakolwiek zewnętrzna próba uzyskania kontroli nad regionem zatoki perskiej, będzie uznawana za atak na żywotne interesy Stanów Zjednoczonych, który zostanie odparty wszelkimi dostępnymi sposobami w tym także przy użyciu sity zbrojnej". Doktryna Cartera została sformułowana w innym kontekście, ale mówiła o regionie zatoki perskiej. W związku z tym mając to na uwadze administracja Busha ogłosiła całkowicie obronną operację, misję mającą na celu zapobieżenie inwazji Iraku na Arabię Saudyjską. Skoro była to operacja obronna, to nie było potrzeby uzyskiwania zgody Kongresu.

Stany Zjednoczone w sierpniu 1990 roku rozpoczęły operację zwaną „tarcza pustynna". Zaczęto gromadzić na terytorium Arabii Saudyjskiej, na prośbę monarchy saudyjskiego, wojska amerykańskie. Reagując na to Saddam Husajn ułatwił życie Stanom Zjednoczonym i ich sojusznikom, dzień po rozpoczęciu operacji „tarcza pustynna" ogłosił, że Kuwejt staje się 19 prowincją Iracką.

1