- Podział literatury pięknej na EPIKĘ, DRAMAT i LIRYKĘ wywodzi się z TRADYCJI STAROŻYTNYCH
Poezja - do czasów romantyzmu nazwa szeroka - obejmująca twórczość literacką (1830 -nowożytne pojęcie liryki}
1) genus dramaticum - wypowiedź postaci stworzonych przez autora
2) genus enarnativum - wypowiedź samego poety
3) genus commune - utwór łączący narrację autorską i przytoczone wypowiedzi postaci kreowanych przez poetę
1) DIAGNOSTYCZNA: Definiując rodzaj literacki poprzestaje na wskazaniu cech
obiektywnych i łatwo dostrzegalnych
2) ESENCJALNA: stara się wyliczyć cechy dla danego rodzaju ISTOTNE
Ad. 1 - Zorientowana sprawdzawczo, analitycznie tworzy pojęcia klasowe, treściowo ubogie. Ad. 2 - Prowadzi do pojęć typologicznych, nieraz - typów idealnych.
W każdym utworze, z niejednakową siłą, działają wszystkie trzy pierwiastki rodzajowe.
Liryka - zindywidualizowany podmiot mówiony
Epika - nieokreślony, znika poza światem przedstawionym
Dramat - Zobiektywizowanie; ukształtowanie samoistne podmiotu.
Liryka - monologiczna prezentacja stanu Epika - monologiczna relacja o czynności Dramat - dialogiczna prezentacja czynności
Prezentacja: cecha wspólna liryki i dramatu.
Monologiczność: cecha wspólna epiki i liryki.
Akcyjność: cecha wspólna epiki i dramatu.
Hegel, Schelling:
Liryka - subiektywność
Epika - obiektywność
Dramat - subiektywność + obiektywność
Rozróżnienie na podstawie odmienności świata przedstawionego:
Liryka - uczucie, przeżycie Epika - zdarzeniowość, akcyjność Dramat - zdarzeniowość, akcyjność
Wspólna cecha tych rodzajów pragmatycznych.
Kate Hamburger:
Liryka - wypowiedź egzystencjalna o rzeczywistości Epika i dramat - kreują rzeczywistość funkcjonalną
ODRĘBNOŚĆ CZASU - rozróżnienie:
Liryka - teraźniejszość Epika - przeszłość Dramat - przyszłość
- Częste koncepcje przypisujące któremuś z rodzajów: