1636661672

niż dawniej, ale jest równie bezwzględna i zaciekła, jak wszystkie jej poprzedniczki. Zatem informacją, tak jak każdym innym zasobem, można zarządzać.

3 Zarządzanie informacją

Określenie: „zarządzanie informacją” może u niektórych czytających wywołać opór. Jakikolwiek przymiotnik zestawiony ze słowem „informacja” - no może poza „uczciwy, „obiektywny” i „rzetelny” - wywołuje odruch sprzeciwu. Termin „zarządzanie” w połączeniu z „informacją”, w potocznym rozumieniu tego słowa, leży zbyt blisko słowa „manipulowanie”, by nie brać poważnie takich zastrzeżeń. Jeżeli zatem ktoś wypowiada się na temat „zarządzania informacją” winien objaśnić Czytelnikowi co rozumie pod pojęciem „zarządzanie” oraz „informacja”¹. Wielu badaczy² mediów piszących o zarządzaniu mediami, ma raczej na myśli „kierowanie”, co z kolei dla postronnych obserwatorów może oznaczać, a czasami wręcz oznacza „wywieranie wpływu”, skąd już tylko krok, by zarządzającemu informacją zarzucić manipulowanie. Denis McQuail w swej monumentalnej „Teorii komunikowania masowego” pisze wręcz: „Metody kontroli mediów w społeczeństwach demokratycznych stanowią zarówno wyraz faktu, że media (jako takie) są niezbędne dla biznesu, polityki, codziennego życia społecznego i kulturalnego, jak i względnej odporności mediów na regulację państwową. Pewne metody kontroli, ograniczenia i nakazy są niezbędne, lecz zasada wolności (słowa i rynku) wymaga ostrożnego, wręcz minimalistycznego podejścia do kontroli sprawowanej przez regulatorów. W tym kontekście ma sens termin «zarządzanie», który opisuje ogół praw, regulacji, reguł i konwencji służących sprawowaniu kontroli nad mediami w interesie ogółu, w tym także w interesie samego sektora mediów”³.

Podobną opinię wyraża Tomasz Goban-Klas, który stwierdza: „Głównym instrumentem kontroli mediów masowych w krajach demokratycznych o gospodarce

4

1

   Zob. B. Nierenberg, Zarządzanie informacją [w:] Jaka informacja? Red. L. Dyczewski, Wyd. KUL i Centrum Europejskiego Natolin, Lublin-Warszawa 2009, s. 75-88.

2

   Por. D. McQuail, Teoria komunikowania masowego, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2007, s. 242-247; T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 1999, s. 151-155.

3

   D. McQuail, Teoria komunikowania masowego..., s. 242.