3833474757

PRZEGLĄD GÓRNICZY 2011

wykonana została wnęka, którą zabezpieczono stropnicami z prostek V36 lub V32 podpartymi stojakami SV, spoczywającymi jednym końcem na podciągu z szyn zabudowanymi na elementach KGO obudowy przecinki ścianowej. Podczas urabiania przecinkę zabezpieczały sekcje obudowy zmechanizowanej Bucyrus. Zaprojektowana ściana eksploatacyjna miała długość 250 m przy wybiegu wynoszącym 1750 m.

W analizowanym rejonie strop bezpośredni stanow i układ ilowca, mułowca i piaskowca. Miąższość ilowca występującego bezpośrednio nad pokładem waha się od 0.8 m do 2,0 m. Lokalnie stwierdza się występowanie bul sfero sydery-tów'. Bezpośrednio nad iłowcem zalega w arstw a mulowca o miąższości od 0,2 mdo ponad 7,0 m. Najw iększą miąższość mulowca obserwuje się w środkowej części wybiegu ściany. Nad mulowcem zalega warstwa piaskowca o miąższości do 7,0 m, miejscami przewarstwiona pojedynczymi wkładkami mulowca. Najgrubszą lawę piaskowca obserwuje się na początku wybiegu ściany. Powyżej piaskowca zalegają naprzemianleglc warstwy mułowców i ilowców oraz węgla; lokalnie także piaskow ca i mułowcowej gleby stigmariow cj.

W spągu pokładu, prakty cznie na całej długości wybiegu ściany, występuje warstwa ilowca o gmbości od 0,3 do niespełna 1,5 m. Lokalnie bezpośrednio pod pokładem wy stępuje ilowcowa gleba stigmariowa, o współczynniku rozmakalno-ści r—0,6 i wytrzymałości na ściskanie 21-5-35 MPa. Poniżej obserwujemy niezwykle zmienny układ w arstw, tj. na przemian występują mulowicc. mulowcowa gleba stigmariowa, piasków iec oraz iłowiec, a lokalnie także węgiel. Stosunków o często, szczególnie w mułowcach, stwierdzano występowanie bul sferosydeiytowych. W rejonie nie stwierdzono zaburzeń tektonicznych i sedymentacyjnych.

W bezpośrednim sąsiedztwie pola eksploatacyjnego analizowanej ściany dotychczas nie prowadzono eksploatacji. Można zatem przyjąć, że w trakcie wybierania tej ściany przemieszczenia górotworu w rozważanym obszarze będą wynikiem przede wszystkim ciśnienia pierwotnego górotworu oraz ciśnienia eksploatacyjnego.

2. Technologia eksploatac ji pola ścianowego 1/VI

Omawiana ściana badawcza 1/VI była eksploatowana na całą miąższość pokładu sy stemem podłużnym z zawałem stropu od granic. Urabianie odbywało się dwukierunkowo za pomocą stniga GH 1600 firmy Bucyrus. Eksploatacja rozpoczęła się 23 marca 2010 r. W pierwszej fazie rozruchu ściany wykonano zawrębienie stniga w caliznę węglową na całej jej długości. Po osiągnięciu pełnego zawału oraz wstępnym ustawieniu parametrów eksploatacji sukcesywnie zwiększano wydajność oraz optymalizowano parametry pracy kompleksu. Zakładany czas rozruchu ściany i osiągnięcia docelow ej wydajności 10 000 Mg urobku/dobę przewidziano na okres 3 miesięcy.

W okresie rozruchu ściany szczególną uwagę przykładano do zdobycia odpow iednich umiejętności przez załogę na wszystkich stanów iskach pracy. Prędkość postępu ściany, przy¹ stosunkowo szerokim zakresie prac pomocniczych podczas zdobywania pierwszych doświadczeń mchowych, wynosiła średnio 10H2 m/dobę.

Dla zapewnienia stateczności skrzyżowań ściany z chodnikiem należało wykonać dodatkow e, wy przedzające wzmocnienia obudowy poprzez kotwienie i zabudowę podciągów⁷ w⁷ odległości nie mniejszej niż 60 m od czoła ściany.

W chodniku nadścianowym (rys. 2) co dntgie pole pomiędzy odrzwiami obudowy, w rozstawie 0,9 m, było wzmacniane w osi wyrobiska za pomocą prostki z profili V36 lub V32 dłuższej o 30 cm od odległości pomiędzy odrzw iami, którą przy kotw iano kotwą strunową (1) o długości 6,0 m. Ponadto w polach z kotwą strunową zabudowywano również po trzy kotwy o długości 2,7 m (2). W polu bez kotwy strunowej zabudowywano po cztery kotwy o długości 2,7 m. Każde z odrzwi było przykotwiane do ociosu od strony eksploatowanej calizny węglowej przy użyciu jarzma i podciągów z profili V32 lub V36 (4) kotw ami o długości 2,7 m (3).

W chodniku podścianowym (rys. 3) co drugie pole pomiędzy odrzw iami obudowy w zmocniono podciągami z prostek o profilu V36 lub V32 przykotwionymi do stropu za pomocą kotew strunowych (1) instalowanych naprzemianlegle w zględem osi wyrobiska w odległości 1.0 m od niej. Dodatkowo, w co drugim polu, zabudowano po 6 lub 7 kotew (2) o długości 2.7m każda.

Ponadto dodatkowo zastosowano technikę wzmacniania ociosów poprzez iniekcję środków klejących (rys. 2, 3) (5) w⁷ celu ich zabezpieczenia na czas wypięcia elementów⁷ obudowy z przyczyn technologicznych.