20860

-    zaletą jest szybkie przekazywanie wiedzy, zaś wadą jej powierzchowność.

Deskrypcja:

-    polega na opisie rzeczywistości z perspektywy podmiotu - ucznia,

-    samodzielna obserwacja i analiza jest sposobem zdobywania wiedzy,

-    wadą tej strategii jest to, iż zdobywana wiedza nie jest dostatecznie usystematyzowana, gdyż zdobywana jest przez osobę mniej doświadczona, zalatą natomiast motywacja ucznia i jego satysfakcja z powodu zdobytej samemu wiedzy.

T ransgresja:

-    sprzyja twórczemu rozwiązywaniu problemów przez ucznia,

-    kształtuje postawy protwórcze,

-    ustalone wartości i sensy są dopełniane poprzez spontaniczność i emocjonalność ucznia oraz uzupełniane poprzez stosowną informację (także kompetencje nauczyciela)

Prospekcja:

-    konsekwencja działań twórczych w wymierzę transcendentalnym,

-    przeżycie wartości uposaża ucznia tak, by osiągnął cel kontemplacji, relaksacji, zadowolenia,

-    uczenie się podtrzymywania równowagi między praktycyzmem, a bezinteresownym poszukiwaniem prawdy i piękna.

Wymieniane strategie postrzegane jako całość układają się w kontinuum poznania teoretycznego, empirycznego, praktycznego i metaforycznego.Taki nowy model nauczania jest godną uwagi propozycją.

Rozwiązaniem idealnym na teraz jest utrzymanie tych metod, a wszelkie nowe sposoby wynikające z praktyki nauczycielskiej należałoby nazwać tecluiikami pracy. Pośród chaosu panującego w literaturze dydaktycznej dotyczącej metod nauczania, za przykład powinna służyć książka M. Taraszkiewicz, gdzie autorka wymienia i charakteryzuje 16, różnorodnych metod nauczania. Z nową koncepcją nauczania, dobrze korespondują metody kształcenia sprawności językowej Anny Dyduchowej. Każda z nich godzi rozumienie metody w znaczeniu badania określonego stanu rzeczy i drogi do osiągnięcia celu. Natomiast najchętniej wykorzystywane przez nauczycieli techniki to: symulacje i odgrywanie ról. Zakładają one komunikację wielokierunkową, wolną od dominacji nauczyciela.

Działania językowe budujące dialog pełnią funkcje: reprezentującą i komunikującą. Dialog więc jest celem samym w sobie. Sposoby zagospodarowania uczniowskiej przestrzeni dialogowej mogą być rozmaite (ale wartość dydaktyczną zawsze powinny czerpać z dynamiki dialogu), mieszczą się tu działania odtwórcze i twórcze, werbalne i niewerbalne. Proces nauczania i uczenia się polega właśnie na równoczesnym występowaniu tych działań. Istota dialogu tkwi w wolności wypowiedzi. Jego organizacja nie jest uzależniona tylko od nauczyciela czy tylko od uczniów, aby stworzyć rzeczywisty dialog należy odejść od sztywnego i obiektywnego scenariusza.

Warto zwrócić również uwagę na zasadę porządkująca, dzięki której możemy dostrzec kierunek i charakter relacji między pojęciami. Najwyższy stopień uogólnienia zawiera pojęcie strategii dydaktycznej, następnie metody lub metoda i na końcu techniki/sposoby pracy

(najściślej związane z praktyką, nasycone są konkretną treścią).