33763

o

Gdy Ludwik wystąpił ze spółki w 1664 r., Daniel mimo wojny holendersko angielskiej, utrzymał zakład w dobrej formie, szukał dalej nowych materiałów wydawniczych.

O    Przedsiębiorstwo załamało się w 1680 r. z chwilą śmierci Daniela.

O    Jego żona wystosowała znany list do wdowy po Baltazarze Moretusie, oferując stemple i

matryce niezrównanej doskonałości czcionek wybitnego grawera Krzysztofa Van Dycka, sporządzonych specjalnie dla Elzewirów.

O    Po śmierci wdowy po Danielu w 1681, oficyna poszła na licytację.

O    Uznanie dla oficyn Elzewirów w XVII w. było tak duże, że poeci i pisarze i uczeni

ubiegali się o to, by ich dzieła były wydawane w tej firmie, niejako było to zaszczytem.

O    Elzewirowie nie byli drukarzami uczonymi, więc zatrudniali u siebie doradców

naukowych.

O    Ich działalność obejmowała różne gałęzie wiedzy i literatury, wielu uczonych szczyciło

się osobistymi kontaktami z ich domem: R. Descartes, F. Bacon, J. Moliere, J. Milton, P.

Comeille, J. Kalwin.

O    Niezwykle ważne małe republiki, czyli seria 35 małych, wyposażonych tomików, rodzaj

podręczników, encyklopedii podróżniczych, zawierających łiistorię i opis geograficzny poszczególnych krajów Europy i nie tylko. Na różnym poziomie pod względem naukowym. Wychodziły pod osobistym nadzorem Bonawentury i Abrahama w Lejdzie i Ludwika w Amsterdamie. Miedziorytowe karty tytułowe przedstawiały emblematy opisywanych krajów:

Rzym - wilczyca, Chiny - mur. Także książka o Polsce Respublica, sive status regni Poloniae, Lituaniae, Prussiae, Livoniae etc. diverssorum autorum. Lugdunii Batavorum, ex Officina Elzeviriana, anno 1627 (potem 1642)

O    Nazwa elzewiry kojarzy się z małymi wąskimi tomikami, o typowym formacie 12°, o

stronicach ściśle wypełnionych drobnym, czystym drukiem, skąpe w ilustracje i inne ozdobniki, (tylko karta tytułowa i winietki)

O    Jak nie byli Elzewirowie twórcami małych formatów, tak rozpowszechnili je.

O    Ukazywały się także druki luksusowe w formatach 8°, 4°, a nawet 2°.

O    Wielu naśladowców i druków trudnych do odróżnienia od oryginalnych elzewirów.

Zwłaszcza że sami często w kłopodiwych drukach nie umieszczali swojego nazwiska. Często pseudonimy: Jean Sambix, Jacques le Jeune (Daniel)

O    Około 5000 sztuk, w tym 2200 dzieł, parę tysięcy druków uniwersyteckich, tłoczonych w

lejdzie 1620- 1717.

O    Rodzina wsławiła się głównie w handlu książkami. Ich największą zasługą było

upowszechnienie niedużej, poręcznej, poprawnie wykonanej i niedrogiej książki.

II.    Estięnnęowpe

S    największa sława w dziedzinie kultury we Francji XVI wieku, a nawet XVII.

S    rodzina drukarzy, humanistów i filologów, którzy działali równorzędnie w

Paiyżu i w Genewie- do Genewy uchodzili zwolennicy reformacji ale nie zrywali kontaktów rodzinnych i zawodowych z Francją.

S    ci którzy pracowali w Paryżu, cieszyli się uznaniem dworu i prawie wszyscy

byli drukarzami królewskimi

S    godłem oficyny drzewo oliwkowe- jedność i ciągłość firmy.

S    pierwszy Henryk Estienne (1460- 1520), łac. Stephanus, działał w Paryżu w

spółce z innymi drukarzami, od 1504 prowadził własną drukarnię, nastawioną głównie na produkcję dzieł filozoficznych i teologicznych, nadawał swoim drukom lekkie formy renesansowe, oryginalnie francuskie.

S    podczas małoletniości dzieci Henryka drukarnię prowadził ich ojcym, Szymon

de Colines, który wszedł w konatakt z największym mistrzem tamtych czasów, grafikiem i drukarzem Godfrydem Toiym i znacznie podniósł walory oficyny- Tory tworzył rysunki do drzeworytów, renesansowe ramki, inicjały o czystym rysunku linii, zyskały uznanie króla Franciszka I- Tory został drukarzem królewskim.

J    Colines oddał drukarnię ojcowską już dorosłemu Robertowi w 1525, a sam

założył inną firmę, też na wysokim poziomie- obie drukarnię wprowadziły antykwę Garamonda.