36066

Pod wpływem znajomości z Franciszkiem Karpińskim twórczość zbliżyła się do sentymentalizmu. W czasie gdy przebywał w Puławach pisał głównie dworskie dramaty oraz ody refleksyjne i dotyczące wydarzeń publicznych.

Jego wczesne Erotyki nawiązują do starożytnej poezji biesiadnej (Anakreont) Miłość jest w nich okrutną walką, niezasłużonym cierpieniem, które ukoić może tylko dobroczynna moc wina, często zbliżają się do barkowego konceptyzmu. Są to utwory kunsztowne, rokokowe miniatury. Oddają nastrój salonowych gier miłosnych Miłość Kniaźnina to głównie melancholijne wzdychania, tęsknota, smutek, strach Jest to zawsze uczucie niespełnione.

««II twory »» Dwie lipy

Utwór jest niczym krótkie westchnienie "czułego serca” nad losem dwojga nieszczęśliwych kochanków, których los rozdzielił i nigdy się nie połączą Dwie pierwsze zwrotki, będące opisem lip stojących po przeciwnych stronach rzeki, stykających się tylko koronami, stanowią typowy, sentymentalny, zaczerpnięty z przyrody, metaforyczny obraz nieszczęśliwych kochanków skazanych na wieczną rozłąkę Wiersz ten zakończony jest głębokim westchnieniem, jakie wyrywa się z ust podmiotu lirycznego "z najskrytszej w sercu rany".

Utwór zawiera refleksję nad losem dwojga nieszczęśliwych kochanków: Koryla i Izmeny, których serca nie mogą się połączyć. Zgodnie z tradycją sentymentalizmu poeta jako tlo miłości wprowadził polską przyrodę. Sytuację nieszczęśliwych kochanków porównuje do lip stojących po przeciwległych stronach rzeki. Nurt wody rozłączył drzewa, które mogą jedynie dotykać się gałęziami Podobnie sw»oje położenie widzi cierpiący i smutny Koryl, który tęskni za ukochaną.

Do wąsów

Wąsy niegdyś cieszyły się ogromną popularnością Jest on bowiem pełną animuszu, żartobliwie ujętą pochwalą wszystkiego co swojskie, narodowe, polskie. Zaczyna się apostrofą do wąsów,