37530

o

W opowiadaniach Chaucer s Canterbury (1343-1400) mówi, że będzie mordercą ten kto zakupuje truciznę pod pretekstem konieczności uporania się z plagą szczurów.

Często opowieści o otruciach były pisane przez mnichów a klasztory były głównymi miejscami nauki w zasadniczo niepiśmiennym społeczeństwie.

1424r - „Książka trucizn” autorstwa Santes de Ardoynis. Opis arszeniku, cyjanków, strychiny.

Niewidzialne trucizny i nieuchwytni truciciele - pewien poziom paranoi w społeczeństwie. Duży popyt na zabezpieczające odtrutki - skala znacznie większa niż w starożytności.

Wiara w neutralizację działania niektórych trucizn przez „magiczne” naczynia, czarki, kubki.

Władysław Jagiełło - pił tylko wodę z powodu obawy przed zatruciem. Większość trucizn da się wyczuć w czystek wodzie, wyjątek arszenik , który w wodzie jest niewyczuwalny, ale w czasach kiedy żyt Jagiełło arszeniku jeszcze w Polsce nie było.

August II - podejrzewa się ,że zażywał codziennie małe dawki arszeniku by uodpornić swój organizm na działanie tej trucizny- arsenowodór. Efektem ubocznym spożywania arszeniku jest tycie (spożywanie anabolitu)- dlatego król ten był masywnej postury. Ten sam fakt wykorzystali w XX wieku hodowcy trzody w USA (dodatek arszeniku do paszy powodował rozrost masy świń).

Renesans

Paracelsus - prawdziwe nazwisko to Phillippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohcnhcim. Paracelsus znaczy „nadrzędny nad Celsuscm”. Paracelsus badał wiele substancji chemicznych pod kątem wykorzystania ich jako leki. Badał też ich właściwości trujące, można go więc uznawać także za ojca toksykologii. To właśnie on stwierdził: "Co jest trucizną? Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną. Tylko dawka czyni, że coś jest trucizną" (łac. Dosis facit venerumi). Dzięki temu stwierdzeniu jest uważany za ojca hormezy (zjawisko polegające na tym, że czynnik występujący w przyrodzie, szkodliwy dla organizmu w większych dawkach, w małych dawkach działa nań korzystnie). Był lekarzem niemieckim, stworzył nową jakość badań medycyny. Badał reakcje na chemikalia, a także substancje wywołujące wpływ leczniczy lub toksyczny w zależności od dawki (działanie terapeutyczne a działanie toksyczne).

Używanie trucizn w celach niegodnych spowszedniało, a w średniowieczu rozwinięte niemal do kultu.

W XIV- XV wieku badano trucizny i ich wpływ, alby znaleźć produkt lub jego formę dającą maksymalnie silny efekt.

Wiedziano, że mieszanka znanych trucizn może dać produkt o większej sile działania.