39791

Zagadnienie opinii publicznej stanowi jeden z punktów ciężkości całej jego filozofii politycznej, pomimo że samo twierdzenie opinia publiczna tam nie występuje.

Suweren jako osoba publiczna może zakrawać na wewnętrzną sprzeczność. Ten motyw znajduje symboliczne potwierdzenie w konstrukcji dawnych siedzib królewskich, chronionych przed wrogiem, oraz przed racjonalnym obywatelem, otwierającym podwoje komnat.

F. Toirnis w swej książce z 1922r. „Opinia Publiczna” wyodrębnił dwa rodzaje opinii publicznej:

1)    cliarakteryzują wypowiedzi wygłaszane publiczne jako nie mające znaczenia i w związku z tym mają zasięg lokalny

2)    opinia publiczna o wadze historycznej i politycznej - dopiero ten typ wykazuje znamiona rozumności, obiektywności i doniosłości społecznej

Stosownym organem tak rozumianej opinii publicznej powiima być prasa, jako narzędzie i oręż w ręku tych wszystkicli, którzy potrafią się nim posługiwać.

W XX wieku jako pierwszy poddał badaniu opinię publiczną Walter Lippman, a w roku 1970 Luhman.

Dziś opinia publiczna jest podzielona, rozdrobniona, spolaryzowana. Nie musi być ani racjonalna ani rozumna, w tym sensie cywilna przestrzeń publicznej komunikacji dopuszcza swoisty polilogos tudzież polemos.

Przestrzeń cywilna - jest niezależna od relacji ekonomicznych, ma charakter normatywny (Habcrmas).

Strategia argumentacji zamiast irracjonalnej przemocy!

Wszyscy zgadzamy się co do tego, że lud musi być suwerenny, lecz suweren, który nie ma nic do powiedzenia po prostu tylko zatwierdza decyzyjnie, jest suwerenem niczego.

Opinię publiczną należ)' rozumieć jako nieustający proces kształtowania się sądów publicznych, które o tyle wyrażają nieustannie glos suwerena, o ile może on swoje sądy kształtować swobodnie.

Sartori - opinia publiczna powinna być w formułowaniu i wyrażaniu sądów swobodna Możliwe jest to, gdy rządy oparte są na jej przyzwoleniu. Przyzwolenie może zakładać:

a)    konsens wyborczy - jako przyzwolenie ze strony opinii publicznej. Stanowi on warunek konieczny, ale nie wystarczający. W grę wchodzi tylko konsens czynny (wyrażam aprobatę), a nie bierny

b)    konsens czynny - może dotyczyć trzech kwestii:

1) wartości ostatecznych - gdy konsens dotyczy wartości ostatecznych, mamy do czynienia z kultura homogeniczną. Ma on cliarakter sprzyjający wyrażaniu opinii publicznej.