7116

czuły jakiegokolwiek dyskomfortu na poziomie percepcyjnym. W większości przypadków tego stopnia autyzmu mowa nie rozwija się wcale, a jedynie u części w okresie późniejszym pojawia się mutyzm. Zdarza się, że podopieczni mogą wymówić jakieś zdanie, natomiast nigdy później nie są go w stanie już powtórzyć. Chorzy z najwyższym stopniem afektywnej regulacji nie posiadają zdolności do skupiania uwagi na elementach otoczenia. Jak przypuszczają naukowcy przyczyna tkwi w ich umiejętności jedynie peryferycznego widzenia. Chorzy nie wykonują gestów wskazujących. Brak wybiórczości w realizacji ich procesów poznawczych jest przyczyną niemożności w podejmowaniu działań ukierunkowanych; tak motorycznych jak i słownych. Dzieci z tej grupy mogą się dopuszczać procesów autoagresji, jednak jest to jedynie ich reakcja obronna na bodźce płynące ze świata zewnętrznego. U chorych tej grupy można zaobserwować również autostymulację ruchową. Oznacza to, iż czerpią oni przyjemność z pozornie bezowocnej zachowań np.: bieganie, wirowanie, wpatrywanie się w różne obiekty itp. Zdarza się także, iż pozwalają bliskim na obsłużenie się, niestety w ich przypadku nie stanowi to podstawy do nawiązania jakiegokolwiek kontaktu emocjonalnego.

Podgrupa druga - pierwszy poziom afektywnej regulacji.

Autyzm osób zakwalifikowanych do tej grupy jest aktywnym odrzuceniem świata. Posiadają one zdolność autostymulacji jednak ich zachowania w tym zakresie mają na celu jedynie dostarczenie uczucia przyjemności. Dzieci tego typu autyzmu w nielicznych przypadkach mogą podejmować kooperacje z otoczeniem ale działania te przyjmuje formę zaledwie stereotypii ruchowych bądź słownych. Mogą także mówić, lecz ich mowa nie ma postaci kontaktu z otoczeniem, lecz tylko powtarzanych zwrotów - niespójne gramatycznie, echolalie bezpośrednie lub odroczone. Często spotyka się zaburzenia głosowo -artykulacyjne, praktycznie zawsze występują zakłócenia prozodyczne wypowiedzi. Istnieje możliwość wybiórczego nawiązania kontaktu z otoczeniem, polega to na dążeniu przez chorych do sytuacji, które dostarczają im przyjemności. Dzieci wiedzą czego chcą, a czego nie i wypracowują systemy regulacji zachowania. Często czerpią przyjemność z doznań z własnego ciała, ich narastanie w skrajnych sytuacjach może prowadzić do niebezpiecznej dla dziecka samoagresji. U osób zakwalifikowanych do tej grupy charakterystyczna jest wybiórczość w zachowania Przejawiają oni szczególne upodobania do określonych potraw, tolerancji tylko pewnych warunków, itp. W momencie gdy w tych aspektach zajdzie zmiana,