8838

Średniowiecze poznało też epos antyczny. Odyseja była traktowana jako opowiadanie o nieszczęsnej duszy chrześcijańskiej, która błąka się po oceanie niesprawiedliwości.

W średniowieczu nazwy symbol i alegoria stosowano zamiennie.

Alegoria:

•    dążenie do tego, aby była jednoznaczna

•    głównie personifikacje

•    starano się skodyfikować alegorie

Symbol - może być wieloznaczny (w zależności od kontekstu)

Literatura średniowieczna oscyluje wokół tematyki świętych (hagiografia, exemplum - utwór literacki o charakterze parateatralnym o życiu świętych lub męczenników).

Złota legenda Jakuba da Voragine (z Woraginy) - żywoty świętych.

Rozwój eposu rycerskiego, który nawiązywał do eposu antycznego, ale też do chanęon de geste (Gęsta Romanovus).

•    zespalają się te dwa gatunki, wytworzyła się nowa jakość literacka

•    Pieśń o Rolandzie jest właśnie taką nową jakością - jej kompozycja jest daleka od eposu antycznego

KRONIKI I ROCZNIKI

Nikt nie zadawał sobie trudu, aby sprawdzać informacje, powoływano się na autorytet i na nim opierano.

^■iNd średniowieczne (także Długosza) - punkt zerowy: stworzenie Adama i Ewy, potem - historia biblijna, po czasy współczesne

•    były poddane zasadom retoryki -> gęsta kroniki (opowieści o czynach)

•    władca - waleczny, wychowanek Marsa i Muz. dobry chrześcijanin

•    z rzadka pojawiają się też złe wizerunki władców

Zawsze posługiwano się przykładem. Prawda historyczna nie była tu ważna, ale miała służyć za przykład dostarczający jakiejś nauki.

Najważniejsza funkcja - propaganda, gloryfikacja władcy i dynastii królewskiej.

Legendy etnograficzne - związane z powstawaniem państw (np. o Lechu, Czechu i Rusie), wchodziły w skład kronik.

•    państwa, które powstawały, szukały swych początków

Legenda o Wandalusie (łac. Vandalus 'Wisła') - zapomniana w XVIII wieku.

Literatura apokryficzna np. Dzieciństwo Chrystusa i Marii, Kazania gnieźnieńskie, opowieść o tym, jak Chrystus schodził z chorągwią do piekieł.