106070

Wymieranie na Wyspie Jerzego

•    W 1916 roku wypuszczono na wyspie 4 sztuki Jelenia Wschodniego (Sika) (Cervus nippon)

•    W 1955 roku stado miało ok. 300 sztuk z gęstością 1 siku/0,5ha

•    Badanie rozpoczęło się od uplowania 5 sztuk w 1955 roku dla badań histologicznych

•    W latach 1956-1957 nie wydarzyło się nic szczególnego

•    W ciągu pierwszych 3 miesięcy roku 1958 padła ponad połowa stada 161 sztuk.

•    W 1959 nastąpił kolejny spadek i populacja zatrzymała się w granicach 80 sztuk.

Zdechłe jelenie miały bardzo zdeformowaną korę nadnerczy co sugerowało, że długo były pod działaniem silnego stresu. Zdechłe zwierzęta miały wiele zmian chorobowych, nowotwory itp. Były to dowody na to, że te jelenie zabił stres, ale nie było wiadomo co było przyczyną tego stresu, co takiego się wydarzyło. Jelenie te znalazły sobie strategię radzenia sobie ze stresem. Żyjąc na wyspie w licznie 300 osobników poddane były przegęszczeniu - było ich za dużo. Zwierzęta te jednak wypracowały sobie strategię radzenia sobie ze stresem. Nocą przepływały 1,6 km w pław i wychodziły na stały ląd. Mogły się rozproszyć i odpocząć, a rano wracały znów na wyspę i trzeba było tylko dotrwać do kolejnej nocy. W styczniu 1958 roku była wyjątkowo ciężka zima i woda w zatoce była tak zimna, że jelenie nie mogły przepływać. 3 miesiące takiej zimy wystarczyły aby zabić, bo jelenie nie mogły stosować swojej strategii walczenia sobie ze stresem. Przede wszystkim padały młode i samice. Samce narażone na stres częściej są na ten stres bardziej odporne. Zostało 80 jeleni bo one nie stosowały już tej strategii z przepływaniem na stały ląd. Przetrwało tylko nowe pokolenie jeleni, które nie stosowało strategii wymarłych osobników i populacja zatrzymała się na liczbie 80, bo taką liczbę mogła pomieścić ta wyspa i żeby jelenie nie żyły w przeludnieniu.

Eksperymenty Johna Calhouna

•    Etolog John Calhoun przeprowadzał badania na szczurach na polach i w stodole w Rockville w stanie Maryland w latach 1947-1961

•    W 1947 roku umieścił 5 brzemiennych samic w zagrodzie o powierzchni 10 arów. Po 28 miesiącach powinien otrzymać 50.000 osobników - otrzymał 150-200 (okazało się, że nie może być więcej szczurów, bo szczury w sposób naturalny grupują się w 12 osobnicze stada. Jak się im nie umożliwi podzielenia na 12 osobowe grupy to one nie będą się rozwijać. Wystarczyło zrobić odpowiednie zagródki i to wystarczyło aby zaczęły się szczury szybko rozmnażać.)

•    Jeśli dziesięcioarowa zagroda miała boksy po 2000cm2 to na tym terenie można było hodować 5000 szczurów

•    Jeśli dziesięcioarowa zagroda miała boksy po 400cm2 to na tym terenie można było hodować 50 000 szczurów!!!!

Eksperyment z miastem szczurów