114388

b)    w sposób rażący można naruszyć wyłącznie taki przepis któiy może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu czyli przepis który nie wymaga wykładni funkcjonalnej czy systemowej do ustalenia swojego znaczenia.

c)    skutki społeczne rażącego naruszenia prawa są nie do pogodzenia ze względu na wymagania praworządności czyli że każde naruszenie prawa należy analizować w kontekście miejsca i czasu.

4)    Czwarta w ada art. 1 >6$1 pkt 3 - decyzja dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną tzw. res iudicata (rzecz osądzona) czyli chodzi o sytuacje w której wydano nową decyzje w sprawie bez uchylenia bądź stwierdzenia nieważności decyzji wcześniej wydanej wówczas mamy do czynienia z res iudicata.

5)    Piąta w ada art. 136$1 przesłanka z pkt 4 -decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie. Może tu wystąpić kilka wypadków np. om>4kowo doręczono decyzje nie temu komu miano doręczyć przy czym występowała zbieżność imienia i nazwiska, zdarzają się również często sytuację że nie tylko organ doręcza decyzje pełnomocnikowi co czyni w sposób prawidłowy ale nakłada na pełnomocnika obowiązek (nie można mylić pełnomocnika ze stroną).

6)    Szósta wada art. 136$ 1 przesłanka z pkt 3 - decyzja była niewykonalna w dniu jej wydania i niewykonalność ta ma charakter trwały np. nakaz rozbiórki budynku który albo nie został w ogóle wybudowany albo który został już rozebrany

7)    Siódma przesłanka art. 136$ 1 Pkt 6 - decyzja w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą np. nakaz rozbiórki obiektu zabytkowego bez zgody konserwatora zabytków

8)    Ósma przesłanka art. 136$ 1 Pkt 7 - któiy wywołuje spory czy mamy do czynienia z zamkniętym czy otwartym katalogiem przesłanek stwierdzenia nieważności- decyzja zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa mamy tutaj do czynienia z odesłaniem przez ustawodawcę do przepisów odrębnych ,szczególnych zawartych w innych ustawach które głównie mogą przewidywać nieważność decyzji z innych przyczyn niż przewidziane w kodeksie.

Art. 145 dotyczący decyzji dotyczący wznowienia postępowania wyraźnie stanowi o decyzji ostatecznej natomiast art. 156 omija kwalifikator „ostateczna” zgodnie z tym przepisem organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji tzn. że można stwierdzić nieważność decyzji zarówno ostatecznej jak i nie ostatecznej problem pojawia się w tym że najczęściej decyzja nie ostateczna stosunkowo przez krótki okres czasu posiada ten przymiot nie ostateczności ponieważ decyzja jest nie ostateczna przez 14 dni od chwili jej doręczenia stronie jeżeli strona nie złoży odwołania w tym terminie to decyzja staje się ostateczna a jeżeli strona złożyła odwołanie od decyzji to zostaje uruchomione postępowanie odwoławcze, organ odwoławczy w żadnym przypadku nie może stosować przepisów stwierdzenia nieważności ponieważ są to dwa kompletnie różne tryby.

Wniosek: możliwe jest stwierdzenie nieważności decyzji nie ostatecznej jest w dwóch sytuacjach:

1) organ wyższego stopnia wkracza z urzędu i stwierdza nieważność decyzji nie ostatecznej pod warunkiem że nie wniesiono jeszcze odmownej decyzji odwołania