44402

z „Wiadomościami Literackimi". Zrąb programu literackiego Awangardy Krakowskiej zbudował T. Peiper. Wizja nowej poezji odrzucała wszelkie postaci tradycjonalizmu, proponując w zamian poezję konstruktywistyczna, oszczędną w stówach, intelektualną, opartą na metaforze i peryfrazie, stawiającą wyżej emocje zbiorowe od indywidualnych, wyrażającą cywilizacyjny i społeczny optymizm. Stworzona przez Peipera i jego współpracowników koncepcja poezji oraz społecznego funkcjonowania literatury stała się najważniejszym punktem odniesienia dla postaw artystycznych i wyborów estetycznych kolejnych pokoleń, do Nowej Fali włącznie.

D Julian Pnyboś (1901-70) tom: Śruby 1925): Cieśle (fascynacja świadomym wysiłkiem twórczym: pracą, dzięki której opanowuje się nieuporządkowaną! amorficzną materię), Dachy (fascynacja rozwojem cywilizacji). Notrę Damę (metaforyczna wizja gotyckiej katedry), Z Tatr (pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni), Lpiec (motyw autobiograficzny, nawiązanie do mitu ikaryjskiego - koniec roku szkolnego):

D Jan Brzękowski,

D Jalu Kurek

D Adam Ważyk tom: Semafory 1924 : Sierpień (poetyka odległych skojarzeń, asocjacji umożliwiających swobodną grę wyobraźni - nawiązanie do surrealizmu). Postój:

DRUGĄ AWĄNGMq)Ai/W.ĄNC;ĄRDĄ WILEŃSKA. TR/.F.ęi WYRAZ, WIZ IONl-RYZM)

to krąg poetycki łączący autorów młodszej generacji Dwudziestolecia, debiutujących na przełomie lat 20. i 30. oraz wybierających raczej inspirację oraz postawę awangardową niż skamandrycką. Powstał ok. 1930 w Wilnie. Grupa skupiona wokół pism Żagary i Piony, działała na terenie wileńskiego uniwersytetu w Klubie Intelektualistów i propagowała postawy katastroficzne, apokaliptyczne. Krąg ten tworzyli przede wszystkim wileńscy poeci z grupy Żagary (stąd używane czasem określenie awangarda wileńska).

D ('zestaw Miłosz,

D Teodor Bujnicki,

D Jerzy Zagorski,

D Tadeusz Byrski,

D Antoni (iołubiew,

D Henryk Dembiński,

D Stefan Wędrychowski,

D Jerzy Putrament.

Stworzony przez Awangardę Krakowską model wiersza kontynuatorzy z Drugiej Awangardy wzbogacili nawiązaniami do tradycji, przede wszystkim biblijnej, barokowej i romantycznej, a cywilizacyjny optymizm został wyparty przez katastrofizm.