45603

STOSUNEK PRACY Z MIANOWANIA

Stosunek pracy nawiązuje się na podstawie lnianowania(nominacji) w przypadkach określonych w odr ębnych przepisach Występuje ono przede wszystkim w prokuraturze, wymiarze sprawiedliwości, nauce i szkolnictwie, a także w łączności, poczcie czy służbie cywilnej W administracji publicznej mianowania jest coraz mniej, szczególnie w administracji samorządowe/ do 2012 roku status pracownika mianowanego zachowają osoby, które ten tytuł uzyskały wcześniej, norva ustawa z 2008 nie przewiduje już mianowania).

Charakter mianowania jest sporny, jedni postrzegają je jako decyzje administracyjną, a inni identyfikują z umową o pracę. Zasadniczo jednak jest ot instytucja prawa pracy, a jej bezspornym elementem jest zgoda osoby mianowanej na pełnienie stanowiska

Z mianowaniem łączy się pojęcie pragmatyk (pojęcie prawnicze). Choć nie ma jednoznacznego desygnatu, to należy ją postrzegać jako akt normatywny o randze ustawy, który ii sposób kompleksowy i odrębnyfniż w powszechnym prawie pracy) reguluje sferę stosunków pracy określonej kategorii pracowtuków państwowych(pragmatyka pracowników państwowy ch, pragmatyk pracowników samorządowych itd.).

Szczególny char akter stanowisk ,do których stosowane jest mianowanie, uzasadnia stosowanie do nich instytucji nieznanych czy sprzecznych z. powszechnym prawem pracy( warunek posiadania obywatelstwa polskiego; zawieszenie pracownika czy też jego odpowiedzialność dyscyplinarna) Pracownicy mianowani zwykle są znacznie bar dziej dyspozycyjni niż ci zatrudnieni w oparciu o inny rodzaju stosunku pracy. Odrębności są przede wszystkim podyktowane tym, że pracownikowi przekazuje się imperium tj. prawną możliwości dokonywania działań o charakterze władczym. Jest on stabilnym stosunkiem pracy, ponieważ możliwość rozwiązania stosunku pracy wynika wyraźnie z przepisów prawa Co do zasady leży to przede wszystkim w gestii pracodawcy, lecz pracownik może wnioskować o zwolnienie go ze służby czy też zrzec się stanowiska