49285

Szkoły klasztorne

Były dziełem zakonu Benedyktynów z Nursji (480-543).

Pierwszy klasztor założono na Monte Cassino w 529r.

Nauczano według programu 7 sztuk wyzwolonych. Przy szkole klasztornej były szkoły początkowe w któiych uczono czytania i pisania. Nauczyciel uczył każdego indywidualnie. Najpierw uczył pisać spółgłoski i samogłoski łączyć je w słowa i zdania.

I rok trwała nauka początkowa a następnie przechodziło się do Trivium.

Triyium (nauczyciel gramatyki 10 r.ż.)

I.    rok przyswajanie pojęciowe, tłumaczenie z niemieckiego na łacinę, opowiadanie z

historii biblii kończyło się to egzaminem.

II.    rok uczono gramatyki (ortografii) dyktanda, nauka psałterzy.

III.    rok obowiązywała metryka, oparta na wzorach metryki klasycznej i wykładano Pismo

św.

IV.    rok powtarzanie gramatyki , nauka o figurach i przenośniach w poezji i prozie

łacińskiej i Piśmie Św. Przepisywanie podręczników gramatyki i egzamin.

V.    rok retoryka uczniowie ćwiczyli się praktycznie przez wygłaszanie przemów , nauka

historii.

VI.    rok dialektyka czyli logika tłumaczenie z łacińskiego na język rodzimy i odwrotnie,

pisanie wypracowali, dysputy. Dialektyka przyczyniła się do rozwoju filozofi i teologii egzamin.

Po zakończeniu nauki był krótki kurs arytmetyki i egzamin ci co zdali przechodzili do

Qvadrivium

Obejmowało geometrię (geografia, geologia, botanika, zoologia , kosmologia), arytmetykę, astronomię, muzykę i śpiew, wychowanie fizyczne.

Szkoły katedralne

Powstawały w siedzibach biskupów.

Władza biskup i scholastyk.

Obowiązywał program 7 sztuk wyzwolonych którego poszczególne przedmioty ulegały pewnej ewolucji .zmienił się kanon lektur .Nauka trwała 6 lat.

W II połowie Średniowiecza podzielono je na szkoły wewnętrzne i zewnętrzne.

Szkoły wewnętrzne przeznaczone dla stanu duchowego, lektoraty z teologii i prawa. Wydział teologiczny był uzupełnieniem przez proboszcza (liturgia i śpiew). Dopiero po zdaniu egzaminów przed komisją biskupią otrzymywali uczniowie święcenia kapłańskie.

Szkoły kolegiackie

Powstały z fundacji prywatnych przy większych kościołach. Nauczanie jak w szkołach katedralnych i klasztornych. Scholastyk na wzór kapituły katedralnej.

Szkoły parafialne

I powstała w Mezopotamii w II wieku. Zakładało je duchowieństwo świeckie i zakonne.

Głównym celem szkoły było wychowanie i nauczanie religii. Nauczano pisania, czytania i rachowania, elem psałterzu Dawidowego. Celem wychowania było kształcenie osobowości Chrześcijańskiej. Językiem wykładowym była łacina śpiewu kościelnego, muzyka i ministrantura ( organy pierwsze).W szkołach nauczali proboszczowie bądź klerykowie ( bakałarz, magister. Szkoły były przy parafiach 1-2 stół i długie ławy). Nauczano indywidualnie w izbie szkolnej, posługiwano się metodą werbalną i mnemotechniką która polegała poddawaniu pewnych twierdzeń w formie wiersza.