54089

Doktryny polityczno-prawne. Wykład 2.

13 października 2010

ziemi Kanaan nastąpiło zróżnicowanie w życiu społeczeństwa (doczytać). W czasie wędrówki Mojżesz otrzymał posłanie tzw. Dekalogu, świętych praw. Są one podstawą prawa bożego i ludzkiego. Na obszarze Ziemi obiecanej skupiły się trzy formacje kulturowe: Żydzi, Arabowie i chrześcijanie. Najmniejszy problem stanowią relacje między chrześcijaństwem, a judaizmem. Znacznie większe znaczenie ma konflikt arabsko-żydowski. Źródłem prawa i religii żydowskiej jest to Stary Testament oraz Talmud w dwóch wersjach: MISZNA i GEMARA, które to wersje tworzą podstawę życia społeczeństwa żydowskiego

Mesjanizm i prorocy

Zjawisko proroków łączy się z przekonaniem, iż Bóg wyposaża w pewnych ludzi w zdolność właściwej interpretacji jego woli. Ludzie ci wieszczą ludowi zasady postępowania, przestrzegają przed złymi czynami i wskazują właściwy kierunek działania. Mesjanizm to pewien aspekt działalności proroka. Społeczność żydowska wierzyła od czasów Abrahama, że jest naznaczona przez Boga do realizacji specjalnych czynów. Mesjanizm narodził się w dwóch wersjach:

1.    Teologicznej Bóg nadejdzie po to, aby w pełni zrealizować nakazy swojego prawa tu, na ziemi.

2.    Politycznej Bóg nadejdzie jako zwycięski wódz, który zapewni społeczności żydowskiej panowanie.

Wódz rzymski Tytus sprawił, że po pokonaniu powstania żydowskiego, Jerozolima została zburzona, a ludność żydowska rozproszona po całym świecie wielka diaspora żydowska. Zanim do tego doszło w społeczności można było wyodrębnić cztery grupy. W wielu aspektach życia w społeczności obowiązywała zasada, że jeżeli dorobiłeś się jakiś dóbr, to poświęcasz je na rzecz ogółu. Grupy;

1.    Faryzeuszy i Saduceuszy bardziej baczq na długość frędzli przy swojej szacie, niż na moralność.

2.    Zelotów raczej ubogi lud żydowski. Zawsze gotów był do buntu, do walki o swoją niepodległość.

3.    Esseńczycy społeczność pogardzana przez arystokrację, będąca źródłem inspiracji dla Chrystusa.

Myśl filozoficzna Starożytnej Grecji

V i IV w. p.n.e. to dwa najwspanialsze wieki w historii Starożytnej Grecji, to „złoty okres". O cywilizacji greckiej możemy mówić od przełomu III i II tys. p.n.e. Dwie najstarsze cywilizacje to cywilizacja kreteńska i minojska. Na tereny te przybyli później Achajowie, którzy stworzyli podstawy kultury greckiej. Cały okres, który łącznie obejmuję okres Grecji klasycznej, to okres który można podzielić na pewne podokresy.

Okres homerycki (XIl-VII w. p.n.e.)

Pierwszym jest okres znany z przekazów Homera: llliady czy Odyseji. Schliemann w oparciu o przekazy te w XIX wieku zaczął się uczyć klasycznej greki i dokonał odkrycia Troi. Grecja nie była wtedy jeszcze państwem w nowoczesnym znaczeniu tego słowa. Miała raczej charakter późno-plemienny, patriarchatny. Przywódcy plemion uzgadniali, kto ma pełnić rolę wodzą, sąd miał charakter polubowny, stosowano prawo zwyczajowe. Homera datuje zazwyczaj na VIII w. p.n.e.

Hezjod z Askry i Teognis z Megary

Na przełomie VIII i VII w. p.n.e. działał Hezjod z Askry, autora takich prac jak „Prace i dni" czy „Teogonia". Mamy tu do czynienia z tęsknotą do sprawiedliwości, z narzekaniem na ucisk i stronnicze sądy, a także z tęsknotą za wiekiem złotym. Obok Hezjoda z Askry, w VI w. p.n.e. działał Teognis z Megary. Miał zacięcie do formułowania w sposób jednoznaczny swoich sympatii politycznych. Są to sympatie wyraźnie antyludowe, nacechowane tęsknotą za czasami, gdy całe rządy należały do arystokracji greckiej. W tym pierwszym okresie warunki życia w Grecji osiągnęły już pewien poziom. Na terenie Peloponezu mamy już do czynienia z Grecją właściwą. Nie są to tereny zbyt urodzajne. Wysłańcy zakładają na obrzeżach Morza Śródziemnego kolonie. Handel z koloniami obejmuje produkty żywnościowe, najczęściej przywożone do Grecji oraz rzemiosło artystyczne.

2