56496

Teoria kryzysu psychologicznego

Największe zasługi dla rozumienia zjawiska kryzysu oraz planowania interwencji terapeutycznych na podstawie tej teorii mają Undemann (1944), caplan (l96la, 1964), i Rapoport, (1962).

Termin „kryzys” odnosi się do reakcji człowieka na sytuację zagrażającą zaspokojeniu jego istotnych potrzeb.

Charakteryzuje się: dezorganizacją zachowania i uczuć oraz przeżywaniem przykrych emocji.

Podstawą teorii kryzysu jest koncepcja homeostazy, która mówi, że ludzie dążą do zachowania stanu równowagi w zakresie funkcjonowania emocjonalnego.

Z drugiej zaś strony stale napotykają na sytuacje, które stanowią zagrożenie dla tej równowagi. Zwykle te zagrożenia są krótkotrwałe i ludzie radzą sobie z nimi za pomocą znanych sposobów rozwiązywania problemów.

Wprawdzie człowiek odczuwa napięcie zanim sobie poradzi z sytuacją stresującą, jednak jest ono niewielkie, ponieważ okres ten jest krótki, zaś na podstawie przeszłych doświadczeń wie, że uda mu się przywrócić stan równowagi.

W pewnych sytuacjach jednak zagrożenie jest tego rodzaju, że nie może sobie z nim tak łatwo poradzić za pomocą znanych sposobów. Wtedy właśnie doświadcza kryzysu.