76086

przyjazdem, jak później powiedział mi, że zastanawiał się czy jechać. W wieczór weselny już płakałam, ponieważ prosiłam go, żeby nie pił alkoholu, lecz poszedł ze swoim bratem i kolegami do autokaru i pił. Nie zważając na to, że mnie zostawił samą zapłakaną i będącą w stanie błogosławionym.

Po ślubie zamieszkaliśmy w domu jego matki na wsi i po dwóch miesiącach wyprowadziłam się na stancję do Białegostoku. Prosiłam, żeby ze mną wyprowadził się. Główną decyzją było to, że mąż na wsi miał towarzystwo z którymi pił. Wrócił też brat męża z wojska, dołączył do nich i buntował męża przeciwko mnie. Krzysztof mieszkał ze mną tydzień i wrócił .Matka chciała żebym wróciła, bo nie ma komu pracować na gospodarstwie, a na dodatek zachorowała i trafiła do szpitala. Więc mąż obiecywał, że poprawi się, że oddzielimy się od wspólnej kuchni, i że brata już nie będzie słuchał.

Gdy wróciłam urodził się syn, którego mąż po pewnym czasie nie uznawał, Znów słuchał kolegów, buntowali go, że to na pewno nie jego dziecko. Nadal były w naszym domu libacje, papierosy, alkohol większość urządzane przez męża brata. W pierwszym roku małżeństwa dwa razy mąż podniósł na mnie rękę. W tym domu nie było spokoju. Po 4 latach zaszłam w ciążę nieplanowaną. Więc wiedziałam, że będzie teraz coraz trudniej, ale mimo to, wierzyłam, że mąż zmieni się. Mąż posłuchał mnie zostawił gospodarstwo dla brata i przeprowadziliśmy się do Białegostoku. Mąż podjął pracę, ale był nieodpowiedzialnym mężem i ojcem, ja nie pracowałam, zajmowałam się małymi dziećmi. W pracy pił, jadąc pod wpływem alkoholu stracił pracę i prawo jazdy. W innej pracy również naruszył podstawowe obowiązki pracownicze i stracił pracę i tak w kółko. Byliśmy bez środków do życia. Poszłam ja do pracy. Jak zaczęłam tylko pracować poczuł się swobodny, zaczęły się kobiety, powiedział, że 10 lat w małżeństwie to i tak długo, a po zatem to było z jego strony udawaniem, bo i tak mnie nie kochał i odchodzi do innej.

Nie patrząc na płacz i prośbę moją i dzieci zostawił nas. Podał mnie do rozwodu. Jednak Sąd orzekł winę całkowicie męża. M. in. mąż poddał mnie i dzieci badaniom, że uda się mu zrobić z nas psychicznie chorymi. Lekarze orzekli, że rozpacz i ból to nie jest choroba psychiczna. To naturalne zachowanie się żony i matki.

Pisząc pozew rozwodowy do sądu wykorzystał chorobę mego taty, który widząc moje życie popadł w depresję. Mąż tłumaczył się tym, że bał się o własne zdrowie, iż występuje w rodzinie ta choroba to i on może nabawić się.

Obecnie nie płaci alimentów od pięciu lat. Nie interesuje się dziećmi, a nawet gdy umówi się to i tak nie odwiedzi. Sąd ograniczył mu kontakty z dziećmi, stwierdzając, że jest nieodpowiedzialnym ojcem, nie dojrzałym w swoich decyzjach i nie wiadomo co mu przyjdzie do głowy. Dzieci już nie czekają i nie tęsknią. Ostatnio dowiedziałam się, że nie umie zbudować trwałego związku, zmienia kobiety.

Ja od ponad dwóch lat jestem w nieformalnym związku z mężczyzną stanu wolnego- kawaler. Jest mi dobrze i bezpiecznie. Kocha mnie i moje dzieci. Jest odpowiedzialny, dzieci mogą na niego liczyć, ma dobry z nimi kontakt. Wiem, że bez jego oparcia nie utrzymałabym rodziny i trudno byłoby samej wychować dzieci. Teraz wiem jak wygląda normalne życie przy odpowiedzialnym człowieku.

Teraz też mam nadzieję prowadzić szczęśliwe życie rodzinne. Pragnę też uporządkować moje sprawy z Kościołem, dlatego zwracam się z prośbą do Sądu o

2