80359

posługiwać się tym pojęciem, tyle że będzie to pozaustawowy stan wyższej konieczności. Miałby on wyłączać winę

5.    Należy zauważyć, że Kodeks karny rozróżnia stan wyższej konieczności wyłączający bezprawność (art. 26 § 1 KK) oraz stan wyższej konieczności wyłączający winę (art. 26 § 2 KK) Ten drugi jest szerszy od pierwszego w tym sensie, że o ile dla wyłączenia przez stan wyższej konieczności bezprawności wymaga się, aby dobro poświęcone było wartości niższej od dobra ratowanego, o tyle dla wyłączenia winy oba dobra mogą być równej wartości, a nawet dobro poświęcone może mieć wartość wyższą od dobra ratowanego, byleby tylko me była to wartość „oczywiście wyższa

6.    Wyłączenie zatem odpowiedzialności karnej skarbowej przez pozaustawowy stan wyższej konieczności opierałoby się na klauzuli winy wyrażonej w art 1 § 3 KKS. To zaś oznacza, że podstawy wyłączenia winy nie muszą być ściśle wyspecyfikowane w przepisach Kodeksu, jak to jest w odniesieniu np. do meletności. niepoczytalności czy błędu, dopełnienie tych wyraźnie uregulowanych podstaw wyłączenia winy miałoby się bowiem zawierać w ogólnej klauzuli winy wyrażonej w art. 1 § 3 KKS.

7.    Takie podejście jest w powszechnej kamistyce niezwykle kontrowersyjne i liczebną przewagę zdają się tam mieć jego przeciwnicy. W praktyce bowiem rozstrzygnięcia uniewinniające z powołaniem się na samą tylko klauzulę generalną winy wyrażoną w art. 1 § 3 KKS mogą podlegać wpływów i różnych pozaprawnych okoliczności, np. osobistego stosunku sędziego do określonych regulacji podatkowych, celnych czy dewizowych naruszonych przez oskarżonego. Stan wyższej konieczności jako pozaustawowa okoliczność wyłączająca winę może być np wykorzystywany do usprawiedliwienia uchylania się od podatków w celu wspierania nieefektywny eh podmiotów gospodarczy eh czy niegospodarnych podatników.