80793

Konkordat staje się przyczyną zmiany w ustawach o stosunku państwa do poszczególnych związków wyznaniowych oraz w KRiO, w prawie o aktach stanu cywilnego. Jedynie trzy związki wyznaniowe, które maja tzw. indywidualną regulację nie przewidują (owe indywidualne regulacje) zawarcia małżeństwa ze skutkiem cywilnym, małżeństwa religijnego. Dotyczy to: muzułmańskiego związku religijnego, karaibskiego związku religijnego oraz wschodniego kościoła staroobrzędowego czyli wszystkich trzech związków wyznaniowych, których sytuacja indywidualna pochodzi z czasów II RP.

Karaibowie - to jest taka wspólnota religijna, która wyłoniła się pod koniec VIII początek IX wieku i doktryna jej jest swoistą kompilacją (w pozytywnym tego słowa znaczeniu) Starego Testamentu, religii żydowskiej i chrześcijańskiej.

Wschodni kościół staroobrzędowy - wyodrębnił się z cerkwi rosyjskiej (na ziemiach polskich działa) i chodzi o tzw. bezpopowców, czyli takich prawosławnych, którzy nie uznają hierarchii duchownej (zresztą w nazwie regulacji indywidualnej takowy zapis się znajduje). Nie ma hierarchii duchownej.

Małżeństwo kanoniczne

Konkordat jako akt prawny jest źródłem zarówno państwowego prawa wyznaniowego w świetle konstytucji RP z 1997 roku. Po ratyfikowaniu bowiem ta umowa bilateralna należy immanentnie do polskiego porządku prawnego a z drugiej strony, zgodnie z kanonem 3 i 4 odpowiednio kodeksu łacińskiego i kodeksu kanonów kościołów wschodnich, bilateralne umowy międzynarodowe należą do źródeł prawa kanonicznego. A zatem konkordat jest źródłem państwowego prawa wyznaniowego jak i prawa kanonicznego kościoła katolickiego. Instytucja małżeństwa konkordatowego zatem osadzona jest po części w prawie kanonicznym małżeńskim kościoła katolickiego zarówno w prawie łacińskim jak i w prawie wschodnim katolickim a po części osadzona jest w prawie polskim. KRiO nie podaje definicji legalnej małżeństwa niemniej z arL 1 tego kodeksu można wysnuć wniosek, że małżeństwo zgodnie z tradycją wywodzącą się z prawa rzymskiego wzbogaconą przez ustawodawstwo rzymskich cesarzy chrześcijańskich jest związkiem monogamicznym zawieranym pomiędzy mężczyzną i kobietą. Art. KRiO stanowi, że małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni złożą przez kierownikiem USC oświadczenie, że wstępują ze sobą w związek małżeński. Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła lub innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wole jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu a kierownik USC sporządzi następnie akt małżeński etc.

[Zwracam Państwu uwagę na to, że] jakkolwiek definicji legalnej nie ma, to nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że małżeństwo jest związkiem monogamicznym jednego mężczyzny i jednej kobiety. Wszelkie próby rozszerzenia tego pojęcia na innego rodzaju związki - niezależnie od możliwość regulowania statusu finansowego, możliwości dziedziczenia po sobie, rozliczania się wspólnie wobec fiskusa, udzielania informacji przez lekarzy, jeżeli jedna z tych osób znajduje się na łożu śmierci etc. jest zupełnie inna kwestią aniżeli nazwanie tego rodzaju związków małżeństwem.

Definicja małżeństwa jest w obu kodeksach prawa kanonicznego. Po łacinie małżeństwo to matrimonium. Z prawa rzymskiego a definicja ta okresu klasycznego pochodzi jeszcze z czasów, kiedy chrześcijaństwo nie było religią panującą było jedynie legalną w

2