94987

Co gorsza z raportu UNDP „Globalny kryzys wodny” z 2006 roku jasno wynika, że społeczność międzynarodowa nie podjęła żadnych konkretnych działań prowadzących do ograniczenia kryzysu wodnego. Skupiono się jedynie na polityce, nie na technologiach. Przemilczano problem braku dostępu do wody, podobnie jak problem głodu, które jako milenijne cele rozwoju powinny zostać zrealizowane właśnie do 2015 r. zgodnie ze wspomnianym już zapisem w Deklaracji Milenijnej Narodów Zjednoczonych.

„Rządy poszczególnych krajów muszą opracować wiarygodne plany oraz strategie działania na rzecz przezwyciężenia kryzysu wodnoisanitarnego. Jednocześnie, w celu zintegrowania podejmowanych wysiłków na rzecz przezwyciężenia kryzysu, istnieje potrzeba stworzenia, z udziałem krajów G8, Globalnego Planu Działania i ujęcia problemu w Krajowych Strategiach Rozwoju" -stwierdził Kevin Watkins, redaktor naukowy Raportu o Rozwoju Społecznym 2006.

By przełamać kryzys wodnozsanitarny oprócz Globalnego Planu Działań powinniśmy także, jak twierdzą twórcy raportu UNDP spełnić trzy podstawowe założenia:

•    Uznania wody za podstawowe prawo człowieka i wcielania tego prawa w życie. Autorzy raportu apelują o zapewnienie każdemu obywatelowi minimum 20 I czystej wody dziennie, którą ubodzy powinni otrzymywać bezpłatnie.

•    Opracowania krajowych strategii na rzecz zapewnienia wody oraz urządzeń sanitarnych - wydatki na wodę i urządzenia sanitarne

w poszczególnych krajach nie powinny być niższe niż 1% PKB.

•    Zwiększenia pomocy międzynarodowej. Twórcy raportu zalecają zwiększenie pomocy międzynarodowej o kolejne 3 do 4 mld dolarów rocznie. Z raportu wynika, że aby zrealizować założony milenijny cel rozwoju dotyczący dostępu do wody należy podwoić wartość pomocy międzynarodowej.

Sytuacje konfliktowe spowodowane niedostatkiem wody.

W Indiach, w dorzeczach Brahmaputry i Mahanadi, regularnie zdarzają się powodzie, tymczasem pozostałe 80 proc. kraju nękają susze. Stąd powstał gigantyczny projekt transferu nadmiaru wody poprzez połączenie ze sobą 37 rzek. Koszt przedsięwzięcia szacowany jest na 100 mld doi., trzeba by też wysiedlić 3 min ludzi, by zdobyć miejsce dla setek sztucznych zbiorników

i kanałów. Ale konsekwencje wielkiego łączenia rzek wykraczałyby daleko poza granice Indii. W części himalajskiej tego kraju niektóre rzeki objęte projektem przepływają również przez    terytoria Pakistanu, Nepalu    i Bhutanu.    Kraje te boleśnie    odczują "odsysanie"    wody

przez    potężnego    sąsiada.    Między    Indiami

i Pakistanem iskrzy bez przerwy, więc indyjski projekt grozi wojną. Z kolei łączenie rzek w części półwyspowej Indii dotknie przede wszystkim Bangladesz - kraj, do którego większość wody potrzebnej rolnictwu dociera z obszaru Indii. A północny Bangladesz już dziś jest "wysuszony - to dzieło indyjskiej zapory na Gangesie zbudowanej w 1976 r.

Spory o wodę są jedną z najważniejszych przeszkód w procesie pokojowym na Bliskim Wschodzie. W tym regionie na mieszkańca przypada najmniejsza ilość wody na świecie. W dodatku obszar ten dotknęła najcięższa od 60 lat susza. Przeciętny Palestyńczyk ma do