99466

amerykańskich, nie chciała konfliktu. Nowy premier Francji Herriot spotkał się z MacDonaldem i Hughsem na konferencji w Londynie, gdzie padły kolejne ważne decyzje dotyczące Niemiec, które de facto prowadziły do dalszej rewizji systemu ustalonego na konferencji pokojowej. Francja podczas konferencji starała się o uzyskanie odszkodowań za ustępstwa, na które zgodziła się wcześniej. Poza tym czuła się zagrożona bo zdawała sobie sprawę, że rozwój gospodarczy Niemiec będzie w przyszłości skutkował rozwojem militarnym. Inwestorzy amerykańscy zażądali od Francji rezygnacji z możliwości nakładania sankcji na Niemcy, wycofania wojsk w zamian za pożyczki. Francja nie miała wyjścia. 10 października 1924 r. podpisano plan Dawesa i pożyczono Niemcom 800 mld marek w złocie. Amerykanie zdawali sobie, ze grunt polityczny plan Dawesa jest chwiejny, szczególnie dla Francji, dlatego zdecydowano o zapewnieniu dodatkowych zabezpieczeń, którymi min. miało być Locamo. Kolejnym ważnym czynnikiem kształtowania sytuacji gospodarczej było ustalanie warunków spłaty długów. Wielka Brytania zgodziła się na wszystkie warunki, licząc, że jeśli nie popadnie w konflikt z USA te po pewnym czasie umorzą jej długi. Długie negocjacje prowadzono z Francją. Zaproponowano jej plan (Young i Mellon): spłaty wg możliwości płatniczych, stopa oprocentowania będzie zależna od sytuacji gospodarczej we Francji, ale dług musi być uregulowany w ciągu 62 lat, na co Francja zaproponowała swój plan: 10 lat moratorium, oprocentowanie poniżej 5%, spłata uzależniona od wywiązywania się Niemiec. 23 kwietnia 1926 r. dochodzi do przełomu, dzięki Briandowi, ustalenia są takie: pierwsze płatności 30 min dolarów, stopa 1,64%- dług ma być spłacony w ciągu 62 lat, przy czym Francja rezygnuje z klauzuli o uzależnieniu od spłat reparacji przez Niemcy. Senat amerykański przyjął ten projekt, a z głosowaniem w sejmie czekano na decyzję z Paryża by wywrzeć presję na amerykanach. Nikt nie spodziewał się, że we Francji nie dość, że projekt nie został przyjęty, to jeszcze wybuchły protesty. Wiochy zgodziły się za to od razu na warunki, które były łagodne: roczne spłaty 5 min przez 62 lata. Pozytywne skutki wprowadzenia planu Dawesa, stały się podstawą do próby utworzenia drugiego planu. Wypływ na to miał również kryzys w USA. Wielu polityków tego kraju uważało, że rząd amerykański rozrzutnie finansuje niemiecki, poza tym widziano błędy w funkcjonowaniu Reichsbanku a także systemie spłat reparacji. Został on podpisany 20 stycznia 1930 a wszedł w życie 17 maja 1930r. Ustalał on, że Niemcy będą spłacać przez najbliższych 37 lat po ok 2 mld marek rocznie. Spłaty miały zostać ponadto podzielone na warunkowe i obowiązkowe. Udzielono pożyczki wartości 300 min dolarów. Plan niczego nie wnosił gdyż Niemcy zwróciły się od razu do prezydenta Hoovera o moratorium, które zostało udzielone 20 czerwca 103Ir., po czym na konferencji londyńskiej (20 VII 1931)dostały jeszcze 100 min dolarów pożyczki. Ważnym elementem, który wpływał na gospodarkę tego okresu, oprócz problemu reparacji i długów jest wielki kryzys w Stanach Zjednoczonych. Swoje początki jaki większość amerykańskich kryzysów miał na giełdzie. Należy zacząć od sztucznie utrzymywanego wzrostu cen akcji poprzez spekulacje. Rosły odsetki od udzielanych pożyczek, więc ludzie nie mogli ich spłacić, podobnie było z domami maklerskimi, a sytuację pogarszała likwidacja kont oszczędnościowych co oczywiście wiąże się z dużym odpływem gotówki z banków. Widząc brak stabilności ludzie zaczęli wycofywać gotówkę z rynku papierów wartościowych, banki nie miały z czego wypłacać, gdyż kapitał posiadali maklerzy, których nie stać było na spłaty. To panikę i bankructwa banków. Najgorsze było jednak zahamowanie kredytowania produkcji- zmniejszenie jej a co za tym idzie zwolnienia. Społeczeństwo miało zaufanie do prezydenta Hoovera, mimo to nie potrafił wyjść z kryzysu, a wręcz przeciwnie- pogłębiał go (np. podniósł cła na import by chronić rynek wewnętrzny, a sprawił, że inne państwa podniosły cła na towary amerykańskie co zmniejszyło produkcję). W wyborach prezydenckich wygrał Roosvelt głoszący New Deał. Jego metody poskutkowały wyjściem z kryzysu, ale sytuacja w Sanach Zjednoczonych odbiła się na gospodarce całego świata. Efektem kryzysu była min decyzja w Lozannie (6-9 lipca 1932) o anulowaniu 90% sum