3826200407

Irlandczyków. Uogólniając można powiedzieć, że w przypadku opisanym przez R. Giffena efekt dochodowy zmiany cen jest silniejszy niż efekt substytucyjny. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy przeważająca część budżetu konsumenta jest przeznaczana na dobra niższego rzędu. Dobra niższego rzędu, w odniesieniu do których wzrost ceny wywołuje wystąpienie efektu dochodowego silniejszego od efektu substytucyjnego, określa się mianem dóbr Giffena.

Drugim przypadkiem wzrostu popytu na dane dobro w wyniku podniesienia poziomu jego ceny jest paradoks Veblena, nazywany również efektem prestiżowym. Paradoks ten dotyczy dóbr luksusowych, których posiadanie stanowi wyróżnik wysokiego statusu społecznego najbogatszych warstw konsumentów.

T. Veblen (1857-1929), ekonomista amerykański żyjący na przełomie XIX i XX w., stwierdził, że najbogatsi konsumenci nabywają dobra luksusowe (biżuterię, futra, drogie samochody itp.) nie tyle ze względu na ich wysokie walory użytkowe, ile z powodu ich wysokiej ceny.

Ponieważ dobra te stanowią przedmiot konsumpcji ostentacyjnej i mają wysoką rangę ze względu na ich wysoką cenę, więc obniżenie ceny tych dóbr powoduje spadek popytu. Po prostu dobra te stają się dostępne dla większego kręgu odbiorców i tym samym tracą charakter dóbr prestiżowych.

Paradoks spekulacyjny powstaje na gruncie oczekiwań konsumentów co do kształtowania się cen w przyszłości.

Jeśli panuje przekonanie, że cena danego dobra w przyszłości będzie nadal rosła, to popyt ulega zwiększeniu, co wywołuje dalszy wzrost ceny. W przypadku spadku cen nabywcy ograniczają zakupy, gdyż przewidują spadek cen w przyszłości. Paradoks spekulacyjny można zaobserwować na giełdach towarowych i kapitałowych. Na giełdzie papierów wartościowych powszechnie stosowana jest gra na hossę, czyli na zwyżkę kursów akcji, lub na bessę, czyli obniżkę kursów akcji.

W odniesieniu do podaży analiza rynku dotyczy producenta (lub sprzedawcy).

Podaż jest definiowana jako ilość dobra, jaką producenci zamierzają sprzedać po danej cenie i w danym okresie. Jest to ilość, jaką rzeczywiście są oni gotowi dostarczyć na rynek, a nie jaką chcieliby sprzedać. Konsumenci mogą oczywiście nie kupić wszystkich dóbr zaoferowanych przez producentów, jak również mogą zgłosić popyt przewyższający

Podobnie jak w przypadku popytu również podaż jest silnie związana z ceną. Prawo podaży głosi, że wraz ze wzrostem (spadkiem) ceny dobra rośnie (spada) ilość dostarczanych przez producentów dóbr

przy założeniu ceteris paribus. Zależność między ceną a podażą jest zatem jednokierunkowa.

Ilustracją graficzną zależności między ceną a podażą jest krzywa podaży, która wskazuje ilość dobra, jaką producenci zamierzają sprzedać przy danej cenie w danym okresie. Krzywa podaży jest przedstawiona na rysunku 3, opracowanym na podstawie tablicy 2.