5125071212

Niepce przez blisko 8 godzin naświetlał cynową płytę pokrytą światłoczułym asfaltem syryjskim, który w naświetlonych miejscach twardniał, a z nienaświetlonych był zmywany terpentyną. Technologię tę nazwał heliografią. Niezależnie od Niepce, choć bez większych sukcesów, nad tym samym problemem głowił się m i wynalazca diaporamy Louis Jacques Mande Daguerre. W 1929 r. obaj Francuzi zaczęli ze sobą współprac) śmierci Niepce Daguerre pracował dalej nad wynalazkiem bogatszy o wiedzę przekazaną przez partnera. V\ zaprezentował metodę otrzymywania obrazu (pozytywowego) nazwaną od jego nazwiska dagerotypią. Obr z kamery rzutowany był na posrebrzaną miedzianą płytę pokrytą warstwą jodku srebra, proces wywoływał następował w oparach rtęci, tworzących amalgamat ze srebrem, zarejestrowany obraz utrwalano w gorący roztworze soli kuchennej. Czas naświetlania wynosił od kilku do kilkudziesięciu minut i był uzależniony od warunków oświetleniowych. Wynalazek Daguerra w 1839 r. przedstawił na posiedzeniu Francuskiej Akadei wybitny fizyk Franęois Dominique Arago. Daguerre i potomkowie Niepce otrzymali z tytułu tak znaczącego osiągnięcia dożywotnie renty od rządu francuskiego.

Rys historyczny

Mniej więcej w tym samym okresie William Henry Fox Talbott pracował nad procesem negatywowo-pozytywowym.

Anglik stosował zamiast miedzianej płyty papier nasycony najpierw roztworem azotanu srebra, a potem bromkiem sodu, negatyw zdjęcia wywoływał w roztworze kwasu galusowego i utrwalał tiosiarczanem sodu. Pierwsze negatywy Talbott otrzymał już w 1835 r., czyli wcześniej, niż odbyła się prezentacja Daguerra we francuskiej Akademii Nauk. Jego odkrycie wyróżniało to, że obraz nie był odwrócony stronami, w dodatku z negatywu można było kopiować dowolną liczbę odbitek. Do dzisiaj istnieją zwolennicy teorii, że