9346692947

zbadania. W niektórych wyprawach badawczych do lodowcow był towarzyszem rosyjskich uczonych: prof. Uniwersytetu w Odessie J. E. Jaworskiego i geologa W. D.Sokołowa.-rzeczywistego członka Cesarskiego Moskiewskiego Towarzystwa Badaczy Przyrody (L. Barszczewski, autobiografia, 1910).

Fotografie lodowców przyniosły Barszczewskiemu sławę i były spopularyzowane przy okazji prezentacji ich na międzynarodowej wystawie w Paryżu w 1895 roku. Za te fotografie został nagrodzony złotym medalem. Podróże związane z badaniem lodowców kontynuował w 1880 roku. Trasa tej podróży wiodła przez Pendżykent, Kszut, dawne moreny lodowcowe Turusz-Dara, przez przełęcz Fańską wzdłuż rzeki Pasrut do ruin twierdzy Sarwadan, następnie przez rzekę Fan-Darię ( rzeka ta znana jest też pod nazwą Iskander-Daria), dalej do jeziora Iskander-Kul. Na tej trasie odkrył kilka miejsc występowania bogatych surowców kopalnych, poznał mieszkające na tej trasie plemiona, ich życie, zwyczaje i legendy. Jedna z legend - o świętym Maszewackim wiąże się z pochodem Aleksandra Macedońskiego ( o niej napiszę później).

W czasie tej wyprawy wracając do Samarkandy, w górach Hissarskich, niedaleko jeziora Iskander-Kul napotkał grupę wygłodniałych i wymęczonych wędrówką i górali. Ciągnęli oni ze wschodu aż spod darwaskich złóż lodowcowych szukając pożywienia dla siebie i swoich zwierząt. Barszczewski polecił by oddano im resztę własnych zapasów żywnościowych. Miał jednak świadomość, że nie dla wszystkich wystarczy. Przypomniał sobie wówczas, że niedaleko jeziora Iskander-Kul spotykał rośliny, których bulwy były spożywane przez innych wędrowców. Zaproponował przeto góralom, by razem zaczęli poszukiwać tych roślin, był przekonany, że na derwaskich zboczach mogą one występować. Poszukiwania zakończyły się sukcesem. Znaleźli dostateczną ilość tych życiodajnych bulw, rozpalili ognisko na którym piekli bulwy i w pełni zaspokoili głód. Górale poznawszy nową roślinę, poznali nowe źródło pożywienia i za to gorąco dziękowali Barszczewskiemu oraz zapraszali go do swych wiosek leżących u podnóża lodowca Darwaz (zwanego Lachur).

W 1880 roku w podróżach Barszczewskiego nastąpiła krótka przerwa spowodowana sprawami rodzinnymi. W tym czasie przybyła do Samarkandy Irena Niedżwiedzka by odwiedzić swoich braci Juliana i Michała, którzy po powstaniu styczniowym byli zesłani na Syberię a po obyciu kary zezwolono im osiedlić się w Samarkandzie i Taszkiencie. W Samarkandzie zamieszkał Michał, który zaprzyjaźnił się z Barszczewskim. W Samarkandzie Irena poznała Barszczewskiego , który został oczarowany jej urodą i ujmującym sposobem bycia. Barszczewski również podobał się młodej damie. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności do tego miasta przyjechał ksiądz katolicki, który raz na pięć lat przybywał, by pełnić kapłańskie posługi. Wśród licznych młodych par po błogosławieństwo małżeńskie przybyli również Irena Niedżwiedzka z Leonem Barszczewskim. Badacz nasz przez rok nie chciał w samotności pozostawiać młodej małżonki, ponadto przygotował dla swojej rodziny nowy własny, wygodnie urządzony dom, ogród i winnice. Po dwu latach awansowany do stopnia kapitana na nowo podjął wyprawy badawcze. Przedmiotem jego zainteresowań stały się tereny Zarawszańskie. Badał lodowiec Zarawszan, skąd bierze początek rzeka tej samej nazwy która dostarcza wody do Samarkandy i najbliższej okolicy. Z lodowca Zarawszan wypływają potoki zasilające również rzeki Amu-Daria i Syr-Daria. W czasie omawianej wyprawy Barszczewski wędrował w górę Zarawszanu do lodowca, przeszedł Fan-Darię, zboczył w kierunku rzeki Jagnob-Darii i dotarł do miasta Pendżekentu, objechał grzbiet Turkiestański, a następnie schodząc przez przełęcz Jakka-Sobak wrócił do Samarkandy. W trakcie tej wyprawy odnalazł złoża złota, rudy miedzi i azbestu.

Celem nowej, podjętej w 1884 roku podróży było zbadanie rejonów południowych Buchary, Wędrował przez przełęcz Tachta-Karacz w Górach Zerawszańskich dotarł do miast:

Kitab, Sachrisabz (nazywa go Issar) i Husar, przeszedł wąwóz Czak-Czar [ inna nazwa - Burgota - żelazne wrota] (przez który przechodzili w odległych czasach Aleksander Macedoński i Tamerlan), następnie dotarł na południe do Szirabadu i w drodze powrotnej wędrował przez Bajsun, Jakkabek i Szachrisanz wrócił do Samarkandy. Rezulaty tej wycieczki to odkrycie jedenastu żelazistych źródeł, 3 górskich źródeł siarczanych, pokłady rudy żelaznej, 2 pokłady miedzi, 2 - ołowiu i duże pokłady złota oraz kilka miejsc występowania ropy naftowej. W czasie