4292417570

Media w zarządzaniu kryzysowym - szanse i zagrożenia 215

produkcji i przekazu informacji do wydawcy, a później odbiorcy. Analizując oczekiwania mediów w stosunku do instytucji właściwych zarządzaniu kryzysowemu można wyróżnić następujące punkty: przed zaistnieniem sytuacji kryzysowej:

a)    inspirowanie nowymi tematami związanymi z bezpieczeństwem - dziennikarze posiadający szeroką, lecz zazwyczaj niepogłębioną

wiedzę, potrzebują inspiracji, odpowiednich materiałów do wytworzenia informacji na tematy związane z bezpieczeństwem,

b)    dostarczanie materiałów eksperckich w postaci infografik, etc., co pomoże w zrozumieniu tematu dziennikarzowi, a zarazem ułatwi mu przedstawienie materiału odbiorcy,

w trakcie sytuacji kryzysowej

a)    organizacja biura prasowego - w kontekście zagrożenia wystąpienia sytuacji kryzysowej, instytucje właściwe winne zorganizować sztab pracowników biura prasowego, który systematycznie przekazywałby informacje dotyczące sytuacji kryzysowej,

b)    udzielanie niezwłocznej informacji na temat zagrożeń,

c)    pogłębianie informacji dotyczących zagrożeń i podjętych działań dzięki przedstawianiu map tematycznych, wykresów, diagramów, raportów etc.,

d)    umożliwienie bezpośredniego dostępu do źródła informacji jakim jest sztab, administracja rządowa i samorządowa, dzielnicowe i osiedlowe komitety, czy nawet radiowozy³²,

e)    udostępnianie ekspertów, którzy przygotowani są do występowania w mediach, pod względem warsztatowym i merytorycznym³³, którzy będą pełnić funkcję profesjonalistów, dzięki czemu materiał dziennikarski zostanie uwiarygodniony,

f)    profesjonalne przygotowywanie materiałów prasowych zgodnie ze standardami profesji dziennikarskiej,

32    Dobrym przykładem takich działań może być powódź w 1998 r. na Dolnym Śląsku, gdy Polskie Radio Wrocław dzięki współpracy z policją nadawało wprost z radiowozów; zob. Załącznik Media w czasie powodzi, [w:] Sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z rocznego okresu działalności, KRRiT, Warszawa 1998^, s. 15.

33    J. Dąbała, Warsztatowo-aksjologiczne mechanizmy tworzenia telewizji, Wyd. KUL, Lublin zon r., s. 153.