614373055

Producent z wyższego etapu za punkt wyjścia przyjmie inne n i s, bo na te same okresy produkcji mogą być nałożone różne struktury czasowe wynikające z wybranej technologii i wielkości produkcji (ilości odbiorców).

Powyższe rozumowanie przeprowadzono, pomijając:

-    koszt nabycia ziemi (założono nieograniczony dostęp do ziemi),

-    źródła finansowania kapitału,

-    inercję działania i wzrost wiedzy, które sprawiają, że równowaga bywa tylko chwilowa i w wymiarze lokalnym. Zwiększona ilość etapów (wydłużony okres produkcji) powoduje, że nawet natychmiastowy przepływ informacji, i spadające koszty transportu nie są w stanie przyśpieszyć procesów dostosowawczych (na każdym etapie producent stara się zakończy rozpoczętą produkcję nawet ze stratą).

-    zapasy, które pozwalają zsynchronizować produkcję środków w wyższych etapach z ich zapotrzebowaniem na niższych etapach, mimo braku równości przedziałów czasowych wyznaczonych niezależnie dla każdego etapu

-    kapitał trwały (maszyny, narzędzia), choć też jest produktem pracy, jego udział w procesie produkcji generuje odmienną od zaprezentowanej strukturę czasową produkcji, co opiszę w osobnym artykule.

Choć powyższe propozycje wydawać się mogą niepotrzebną komplikacją zależności adekwatnie opisanych w opracowaniach szkoły austriackiej, moim zdaniem polemika z ekonomią głównego nurtu musi być przeprowadzona na ich gruncie przez wskazanie braku zgodności założeń z tym, z czym mamy faktycznie do czynienia.